Vliegen
We gingen vroeger ieder jaar een volledige maand op vakantie in Oostduinkerke. Met het hele gezin, toen dat nog compleet was. Vijftien jaar lang, iedere augustus, zaten we aan zee. Fantastische vakanties. Ieder jaar opnieuw. Toen ik een jaar of zeven was, wilde ik graag leren vliegen. Op de dijk was een openluchtzwembad. Rond het zwembad, in de hoogte, was een promenade, zodat je rond het zwembad kon wandelen en de zwemmers bekijken. Een meter of drie hoog was het. Ik had een mooi blauw-gestreept rokje aan, dat nogal vrolijk zwierde. Ik dacht bij mezelf, als ik dat rokje met mijn twee handjes openhoud, zodat de wind eronder kan, en dan spring ik van die promenade, dan kan ik vliegen ! Ik probeerde eventjes, en er stond nogal wat wind, en mijn rokje flapperde omhoog. Het zag er goed uit. Dus ik sprong. Rokje open, wind eronder en dan die grote verwachting. Vlieg ik? Vlieg ik echt? Ik wil zo graag vliegen! Ik viel pardoes op de grond. Drievoudige breuk in mijn voet. Mijn broer rende zeven verdiepingen omhoog (want hij mocht van mama niet alleen in de lift, hij wist vast niet dat het in noodgevallen wél mocht) en toen kwam er hulp. Ziekenhuis, auw, gips, auw, terug naar huis.
Ik heb er geen idee van waarom ik dit nu vertel. Ik moest er ineens aan denken...
Update: Mama is vandaag een dag in Oostduinkerke. Maandenlang spreken we er niet over, en ineens, zonder het van mekaar te weten, willen we er allebei naartoe... Raar !