Knuffel
Vandaag geen gemakkelijke dag op de job. Honderdduizend dingen tegelijk in mijn hoofd en only so little time. Na wat overuren eindelijk toch bijna thuis, maar beseffend dat ik echt geen zin had om weer eens alleen thuis te zitten. Liefst wilde ik iets leuks doen, maar energie ontbrak én het juiste gezelschap. Ik ben gewoon naar mijn moeder en stiefpaps gereden, zonder uit te leggen wat me dwars zit. Als je dat allemaal moet vertellen aan iemand die eigenlijk niet weet wat je au fond doet en hoe je dat doet, is dat niet alleen moeilijk, maar ze zouden het toch niet in het juiste perspectief zien. Gelukkig zag mijn stiefpaps wel dat er *iets* scheelde. Hij zat in de zetel, ik heb mijn hoofd op zijn buik gelegd, hij zijn arm om me heen en zo zijn we stilzwijgend een tijdje blijven liggen. Heerlijk om zo begrepen te worden. Precies wat ik nodig had.