Dictee
Ik heb iets met dictees. Altijd al gehad. Ik vind het evident om foutloos te schrijven en ik vind ook dat iedereen foutloos moet kunnen praten. Dialecten moeten er uiteraard blijven, maar in sommige omstandigheden moét je nederlands kennen. Als kind maakte ik er een wedstrijdje van. Ik weet nog toen ik in het vijfde leerjaar zat: ik studeerde nooit op de spellingsregels maar ik lette in de klas wél goed op. Ik had er plezier in. Ik haalde altijd tien op tien. Altijd. Juf Lieve zei het iedere keer toen ze de dictees teruggaf. "Katrien heeft het weer geklaard." Dat zei ze dan. En één keertje begon ze haar zin anders. "Er is iets gebeurd." Iedereen had door waarover het ging. Ik niet. Het was ondenkbaar. Maar het was gebeurd. Ik had Italië zonder hoofdletter geschreven. Dat leverde me een negenenhalf op tien op. Ik heb stilletjes gehuild. Maar ik ben het wel te boven gekomen, want bij het volgende dictee had ik gewoon weer tien.
Gisteren had ik zestien fouten.