Paarden
In mijn dorp, langs een drukke baan, is een hele grote wei. De wei is onderverdeeld in verschillende compartimenten. In het ene, achterste deel staan koeien, in een ander deel staat een ielig pony'tje, en in het voorste stuk staan altijd drie paarden. Mama paard, papa paard en baby paard. Baby paard is wel al redelijk groot. Geen baby meer. Maar toch nog jong. Iedere winter wordt het gezinnetje daar weggehaald, om vermoedelijk ergens in een schuur te overwinteren. Gezin paard heeft op de wei namelijk geen schuilplaats. Wel een plek waar ze eten, de eetkamer zeg maar, maar geen slaapplek. Nergens een bedje van hooi of zo, gewoon een wei. Een grote wei, dat wel, maar dat zei ik al. De winter is nu toch voorbij, maar nog steeds is familie paard niet terug. Vreemd. Gisteren stonden er zelfs twee koeien in hun huis. Nog vreemder. Twee koeien, helemaal afgezonderd van hun kudde achter op de wei. Ze zien er niet zwanger uit, ze zien er niet stout uit, ik kan zo goed niet bedenken waarom ze afgezonderd worden van hun vriendjes. Hoe dan ook, ik wil de paarden terug ! Iedere ochtend, wanneer ik voorbij de paarden reed, riep ik goeiedag. En iedere avond, wenste ik ze een goeie nachtrust, ook al hebben ze dan geen bed of zo. Ik mis de paarden. Waar blijven ze? Ze komen toch wel terug? Het waren vrolijke paarden. En soms keken ze op, toen ik gedag zei.