Herenigd
Zaterdag zag ik m'n vier ouwe vriendinnen terug. We gingen meer dan zes jaar ongeveer iedere dag samen door 't leven, door de puberteit dan nog, en opeens was 't voorbij. Nu ja, niet opeens, maar op een gegeven moment stel je toch vast dat je mekaar al maandenlang niet meer gehoord of gezien hebt. Dat gaat namelijk snel, maandenlang. En dat wordt dan een half jaar en een jaar, en ook zeven jaar als je niet oplet. Ik lette niet op. Het moet geleden zijn van in het begin van mijn eerste licentie. Ik herinner me zelfs het laatste samenzijn niet eens meer. Het was toen ook niet bedoeld als 'laatste samenzijn'. Het is in ieder geval een jaar of zeven geleden. Zaterdag gingen we samen eten. Bij I. thuis. Leuke flat, helemaal zoals ik het me bij haar had voorgesteld. En de drie anderen waren er ook. Iedereen is veranderd, iedereen ouder, wijzer, rustiger (hoewel), en mooier. Volwassener. Geen jeugdpuistjes meer, geen gekke beugels, geen onproportionele lichamen meer. Meer in balans, ook. Veel meer. Vanalles op een rijtje, niet alles, uiteraard. Alle vijf ook 'in een relatie', zoals dat heet. Niet meer blaadjes van madeliefjes plukken om te weten of hij je graag ziet of niet, maar daar gewoon helemaal zeker van zijn. En gelukkig mee zijn. En zwanger ! Er is er eentje zwanger ! Hoe kon hett nu gebeuren, dat we dat bijna misten? Het was fijn, zaterdag. Het deed deugd om te vertellen over vroeger en wat gebeurde. En het doet er ook niet toe waarom het contact verwaterde. Het is er terug !