Trekje
Hoe ouder ik word, des te beter begin ik mezelf te kennen. Ik ben er nog lang niet hoor, maar toch. Eén van m'n vervelende karaktertrekjes is, dat ik me eindeloos kan opwinden. Ik kan mezelf zooo opdraaien, dat ik er stiepelzot van word. Bijvoorbeeld als er een kandidaat te laat komt. Dan wacht ik, en dan wacht ik, en dan word ik zenuwachtig. En ik weet dat dat geen enkele zin heeft. Ik weet dat dat geen ene moer helpt. Ik weet dat alleen ik daar last van heb, en de kandidaat in kwestie daardoor niet sneller zal komen. Maar ik kan het niet helpen. Ik vind de kracht niet in mijn lijf om precies op dat moment te gaan relativeren. Ik kan het niet. Nog niet, hoop ik. Ik hoop dat ik het weldra zal kunnen. Ook als ik ergens te laat kom, bijvoorbeeld. Ik vind het verschrikkelijk als ik ergens te laat kom. Niet gewoon voor een afspraak of zo, gewoon ook als ik bij mijn moeder verwacht word, of bij vrienden. Ik word er helemaal gek van. Dan scheur ik over Vlaamse wegen, ik gedraag me als een teringchauffeur, en in m'n binneste draait alles dol. Maar ik kàn op zo'n moment dus niet kalmeren. Ik kàn het niet...