1 november
Allerheiligen, chrysanten, grijs weer, het is weer één november. In de straat aan het kerkhof in mijn dorp staat een kraam met chrysanten. Alle soorten, kleuren, maten, gewichten, vormen. Tien euro, zo gemiddeld. En vrouwen met lange mantels en een kapje over hun kapsel kopen ze daar, en zetten de bloemen dan op het graf van hun geliefde. Ik doe het niet. Elke keer wanneer ik voorbij het kerkhof rijd, denk ik aan mijn ouwe opa. Soms zeg ik ook wel 'dag bompa', hoewel ik natuurlijk goed weet dat ie niet daar begraven ligt, maar op het kerkhof in z'n eigen dorp. Maar da's een stuk verder en dus lastiger om vaak dag te zeggen. En nu zeg ik bijna alle dagen dag. Omdat ik dat een prettige gedachte vind, om af en toe es dag te zeggen. Niet omdat het 1 november is.