Over antwoorden en oplossingen
Ik ben een vrouw, mijn liefje is een man. En dat werkt prima zo. Superprima. Al jarenlang. We komen er zelfs niet toe om es ruzie te maken. Het gaat altijd alleen maar goed. Soms erg goed, soms gewoon goed, maar altijd goed. Maar soms is hij echt een man. Zonder het zelf te beseffen, hangt ie soms "de man" uit. Soms wil ik gewoon iets zeggen, en dan wil ik dat hij naar me luistert. En dat doet hij ook altijd wel, maar terwijl hij luistert, is hij al over een antwoord aan het denken. Of erger: een oplossing. Ik wil geen oplossing, ik wil gewoon iets vertellen ! Ik wil dat hij aanhoort waarover ik lichtjes zeur, en dat hij dan alleen maar zegt, och, liefje, het komt wel goed. Gewoon luisteren, en een heel klein beetje troosten. Bijvoorbeeld. Dan zeg ik: ik ben een beetje moe. Springt hij recht, doet de televisie uit, lichtje uit, pakt de telefoon vast (want da's de wekker) en zegt ie: kom we gaan slapen. Terwijl ik helemaal niet wil slapen. Soms wil ik gewoon een beetje zeuren dat ik moe ben. En dan hoeft ie alleen maar es over mijn rug te wrijven, meer niet.