Stoer
Ik ben altijd nogal een stoere griet geweest. Niks geen barbiepoppen voor kleine Katrien, niks geen rokjes, liever geen gedoe. Wel een boom om in te klimmen, en platte schoenen, en grote praat. Geen discodansvloer, wel een toog. Geen vriendinnen, wel vrienden. Of toch geen 'typische' vrouwen als vriendinnen. Niet te veel gevestigde waarden, want daar krijg ik het benauwd van. Freelancer worden als je nog op school zit, waarom niet? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Een huis kopen zonder spaargeld of backup? Pfff, als het niet lukt, verkoop ik het weer. Zo simpel is mijn leven altijd al geweest. Heerlijk vind ik het. Kinderen heb ik lange tijd niet gehoeven. Dat is fiks bijgedraaid intussen. Trouwen was ook nooit aan de orde. Ik kreeg een slecht voorbeeld, maar bovendien, waarom zou ik? Het is toch fijn zo? Natuurlijk ! Als we maar gelukkig zijn. En toen opeens belandde ik op een zonnige zaterdagochtend aan de oevers van de Loire. Op een strand. Zon in ons gezicht, maar toch koud. Niemand op het strand, zelfs geen verdwaalde vogel. En mijn lief, eerst breed glimlachend babbelend, en dan ernstiger van toon. Hij keek me plots aan, recht in mijn ogen en zijn stem ging trillen. Of ik zijn vrouw wil worden. Of ik met hem wil trouwen. En de wereld stond stil. He-le-maal stil. En alles viel op z'n plaats. Katrien gaat trouwen ! Met de enige man die haar ooit zou mogen vragen...