Pegase, de alles-naar-wens-vakantie
Deze zomer reisden mijn kersverse echtgenoot en ikzelf naar Mauritius. Het was onze huwelijksreis, we waren ongeveer twintig uren getrouwd toen we vertrokken. We waren tijdig op de luchthaven, we kregen een privé-incheck-madammeke, we werden luxueus behandeld. We hadden namelijk geboekt met Pegase. De mensen op de luchthaven zijn gebrieft, ze weten dat dat dure reizen zijn. We mochten wachten in een loge, we mochten boarden. We taxieden naar de runway, we hielden mekaars hand vast, we waren in een roes. Gelukkig, quoi. We stonden twintig minuten voor de runway, en we moesten er terug uit. Technische panne, een hydraulische klep weigerde dienst. Een eerste zucht kwam over ons. Vooral het vooruitzicht van onze connecting flight te missen in Londen, boezemde angst in, maar ik had nog genoeg vertrouwen om erin te blijven geloven. Drie uur later stegen we op, met een nieuwe hydraulische klep op de boeing. Te laat voor de connecie. In Londen heerste chaos, maar ik had instinctief de reactie om niet te treuzelen. We gingen als bijna eersten aanschuiven aan de "customer service desk" en de mevrouw vertelde ons dat we 's anderendaags naar Parijs konden vliegen en dan verder naar Mauritius. Nee. NIET goed. We hàdden al maar tien dagen en daar nog es 36 uur afpingelen, dat kon niet. Ze keek nog es op haar schermpje en wist ons te vertellen dat ze nog twee aparte plaatsen had op een vlucht naar Johannesburg, als in: Zuid-Afrika. Maar dan moesten we wel rennen, want die vlucht vertrok over 35 minuten. Ooit al op Heathrow geweest? Van Terminal 1 naar Terminal 4 moeten rennen op geen half uur? Ik zeg het u: een uitdaging ! Maar we haalden de vlucht. We zaten apart, maar we zaten erop. We kregen zelfs een mini-flesje champagne, want we waren honeymooners-met-pech. Een vriendelijke purser wist een vriendelijke man te overtuigen om van plaats te wisselen met mijn echtgenoot. We klonken met het plastic bekertje champagne op onze huwelijksreis en veegden een druppeltje zweet weg. (Het is een EIND, van terminal 1 naar 4 !) Die ochtend kwamen we aan in Johannesburg. Not quite Mauritius, maar toch al Afrika. Ook daar gingen we naar de customer-service-desk voor de tickets die gere-issued moesten worden. Ik vroeg even naar de bagage, maar de mevrouw zei smalend dat je geen luggage nodig hebt op Mauritius ! Especially on your honeymoon. Hmmmm.
Nog es twaalf uur later arriveerden we op het eiland. Eindelijk. Een dag later dan voorzien, maar we waren er. God ja, hydraulische kleppen, ze moéten gewoon werken he, daar doe je niet zo moeilijk over. Tot we merkten dat de bagage niet van de band rolde. Hmmm. Wellicht morgenvroeg. Oké, ja, vervelend, want je bent 36 uur onderweg geweest en je wil al es van onderbroekje wisselen en je had een lingeriesetje in je koffer gestoken voor die eerste nacht van de huwelijksreis. En oh ja, je zit in een vijfsterren-PLUS-hotel en je loopt in een jeans, tshirtje en birkenstocks. De andere dames en heren lopen nét niet in cocktailjurk, pak en das, maar toch bijna.
Het duurde vier (4!!) dagen. Toen kwam de koffer. Die was in Londen blijven staan. Maar het had vier dagen moeten duren vooraleer ze daarachter waren gekomen. De koffer was gedeukt (een huwelijkscadeau natuurlijk), opengebroken, overhoop gehaald (het lingeriesetje was bepoteld) en het fototoestel was er uit gepikt. Hmmm, again.
De terugvlucht was voorzien op 10 augustus. Zegt die datum u iets? Terreurdreiging Londen misschien? Vloeibare bommen? Gecancelde vluchten? Chaos? Inderdaad ! We raakten nog in Londen, maar verder kwamen we niet. We werden op hotel gestuurd in Wokingham. Ha ! Zoek maar es op ! NIKS is daar te zien. Ook gekend als het hol van Pluto. Dat we 's anderendaags moesten werken, viel bij British Airways in dovemansoren. Ze boden ons een vlucht aan voor drie dagen later. Al die tijd zouden we in Wokingham moeten blijven. Hmmmm. We boekten op eigen initiatief een treinticket met de Eurostar. 's Anderendaags 's ochtendsvroeg zouden we vertrekken. 600 euro kostte het ons, maar we wilden naar huis. Huwelijkscadeaus gaan uitpakken en zo. Gisteren kreeg ik een brief van Pegase. Om te zeggen dat ze begrijpen dat we 't allemaal een beetje vervelend vonden, maar dat ze geen compensatie kunnen bieden, want het was een geval van "heirkracht". Noch voor de heenvlucht, noch voor de terugvlucht, noch voor de diefstal, de verloren bagage, de verloren tijd, de beschadigde bagage, de treurnis die niet thuishoort op een huwelijksreis.
Pegase, het was echt een alles-naar-wens-vakantie. Ook de service achteraf was heerlijk verfrissend. Hmmmm.
Deze zomer reisden mijn kersverse echtgenoot en ikzelf naar Mauritius. Het was onze huwelijksreis, we waren ongeveer twintig uren getrouwd toen we vertrokken. We waren tijdig op de luchthaven, we kregen een privé-incheck-madammeke, we werden luxueus behandeld. We hadden namelijk geboekt met Pegase. De mensen op de luchthaven zijn gebrieft, ze weten dat dat dure reizen zijn. We mochten wachten in een loge, we mochten boarden. We taxieden naar de runway, we hielden mekaars hand vast, we waren in een roes. Gelukkig, quoi. We stonden twintig minuten voor de runway, en we moesten er terug uit. Technische panne, een hydraulische klep weigerde dienst. Een eerste zucht kwam over ons. Vooral het vooruitzicht van onze connecting flight te missen in Londen, boezemde angst in, maar ik had nog genoeg vertrouwen om erin te blijven geloven. Drie uur later stegen we op, met een nieuwe hydraulische klep op de boeing. Te laat voor de connecie. In Londen heerste chaos, maar ik had instinctief de reactie om niet te treuzelen. We gingen als bijna eersten aanschuiven aan de "customer service desk" en de mevrouw vertelde ons dat we 's anderendaags naar Parijs konden vliegen en dan verder naar Mauritius. Nee. NIET goed. We hàdden al maar tien dagen en daar nog es 36 uur afpingelen, dat kon niet. Ze keek nog es op haar schermpje en wist ons te vertellen dat ze nog twee aparte plaatsen had op een vlucht naar Johannesburg, als in: Zuid-Afrika. Maar dan moesten we wel rennen, want die vlucht vertrok over 35 minuten. Ooit al op Heathrow geweest? Van Terminal 1 naar Terminal 4 moeten rennen op geen half uur? Ik zeg het u: een uitdaging ! Maar we haalden de vlucht. We zaten apart, maar we zaten erop. We kregen zelfs een mini-flesje champagne, want we waren honeymooners-met-pech. Een vriendelijke purser wist een vriendelijke man te overtuigen om van plaats te wisselen met mijn echtgenoot. We klonken met het plastic bekertje champagne op onze huwelijksreis en veegden een druppeltje zweet weg. (Het is een EIND, van terminal 1 naar 4 !) Die ochtend kwamen we aan in Johannesburg. Not quite Mauritius, maar toch al Afrika. Ook daar gingen we naar de customer-service-desk voor de tickets die gere-issued moesten worden. Ik vroeg even naar de bagage, maar de mevrouw zei smalend dat je geen luggage nodig hebt op Mauritius ! Especially on your honeymoon. Hmmmm.
Nog es twaalf uur later arriveerden we op het eiland. Eindelijk. Een dag later dan voorzien, maar we waren er. God ja, hydraulische kleppen, ze moéten gewoon werken he, daar doe je niet zo moeilijk over. Tot we merkten dat de bagage niet van de band rolde. Hmmm. Wellicht morgenvroeg. Oké, ja, vervelend, want je bent 36 uur onderweg geweest en je wil al es van onderbroekje wisselen en je had een lingeriesetje in je koffer gestoken voor die eerste nacht van de huwelijksreis. En oh ja, je zit in een vijfsterren-PLUS-hotel en je loopt in een jeans, tshirtje en birkenstocks. De andere dames en heren lopen nét niet in cocktailjurk, pak en das, maar toch bijna.
Het duurde vier (4!!) dagen. Toen kwam de koffer. Die was in Londen blijven staan. Maar het had vier dagen moeten duren vooraleer ze daarachter waren gekomen. De koffer was gedeukt (een huwelijkscadeau natuurlijk), opengebroken, overhoop gehaald (het lingeriesetje was bepoteld) en het fototoestel was er uit gepikt. Hmmm, again.
De terugvlucht was voorzien op 10 augustus. Zegt die datum u iets? Terreurdreiging Londen misschien? Vloeibare bommen? Gecancelde vluchten? Chaos? Inderdaad ! We raakten nog in Londen, maar verder kwamen we niet. We werden op hotel gestuurd in Wokingham. Ha ! Zoek maar es op ! NIKS is daar te zien. Ook gekend als het hol van Pluto. Dat we 's anderendaags moesten werken, viel bij British Airways in dovemansoren. Ze boden ons een vlucht aan voor drie dagen later. Al die tijd zouden we in Wokingham moeten blijven. Hmmmm. We boekten op eigen initiatief een treinticket met de Eurostar. 's Anderendaags 's ochtendsvroeg zouden we vertrekken. 600 euro kostte het ons, maar we wilden naar huis. Huwelijkscadeaus gaan uitpakken en zo. Gisteren kreeg ik een brief van Pegase. Om te zeggen dat ze begrijpen dat we 't allemaal een beetje vervelend vonden, maar dat ze geen compensatie kunnen bieden, want het was een geval van "heirkracht". Noch voor de heenvlucht, noch voor de terugvlucht, noch voor de diefstal, de verloren bagage, de verloren tijd, de beschadigde bagage, de treurnis die niet thuishoort op een huwelijksreis.
Pegase, het was echt een alles-naar-wens-vakantie. Ook de service achteraf was heerlijk verfrissend. Hmmmm.
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage