Bal
Ik reed vanmorgen rond halfnegen op de Brusselse ring. Net zoals duizende anderen. Het waren er veel vanmorgen, héél veel. De man naast mij zat al in z'n papieren te lezen, het zag er uit als een geprinte mail uit outlook. Rechts van mij zat een vrouw druk te bellen, draadloos en keurig. Ze had blijkbaar alle moeite van de wereld om iets uitgelegd te krijgen. In mijn achteruitkijkspiegel zat iemand te geeuwen en voor zich uit te staren. Deze file was duidelijk een dagelijkse routine geworden voor hem, zoals voor de meesten in die file. Ik reed langzaam maar zeker over het hoogste gedeelte van dat stukje ring. Ongeveer in Zellik, zat ik en ik keek links. Behalve een file in de tegenovergestelde richting, zag ik ver achter de kathedraal van Koekelberg een heeeeel fijn randje van een opkomende zon. Fel oranje, perfect gebold, een gewéldige vuurbal. En ik wilde alle medechauffeurs attent maken op zoveel moois, maar wat ik ook deed, ze bleven star voor zich uitkijken. Ik denk dat ze me maar raar vonden. Tegen de tijd dat ik voorbij Affligem reed, zat diezelfde vuurbal schreeuwerig in mijn achteruitkijkspiegel. Alsof ze me een goeiemorgen wilde wensen. En ik lachte de dag tegemoet.