Zes maanden
Woensdagochtend, negen uur. Net gedoucht, haar gewassen, gedroogd en in de plooi, klaar om naar het werk te vertrekken. Nog even snel een boodschap op het verkeersvrije dorpsplein. Auto parkeren, te voet tot bij de bakker. Op de terugweg naar de auto begint het te regenen. Hard te regenen. Te gieten. Alle andere passanten flipperen hun paraplu open, maar Katrien niet, want Katrien doet niet aan paraplu's. Nooit. Iedereen zet een stap rapper, Katrien ook. Maar de buikbewoner is niet akkoord. Auw. Die zit namelijk lekker warm en droog en wil niet dat mama zich haast. Grote steken in mijn rechterzij. De dokter wist me vier weken geleden al te vertellen dat dat van mijn bekken komt. Niks of weinig aan te doen. "Rustig stappen, eerder slenteren," hoor ik de dokter nog zeggen. Ik geef nog niet meteen toe en blijf snel stappen, maar het wordt alleen maar pijnlijker. En zo komt het dat ik op een woensdagochtend, keurig in de plooi, op het dorpsplein door de stromende regen loop te slenteren, terwijl iedereen wegrent.