Adem ... stokt...

Zijn handen. Die deden het hem. Op het stuur van zijn auto. Naast mij voor de verkeerslichten. Sterke handen, grote handen, ruw maar zacht tegelijkertijd. Handen die kunnen leiden en kunnen strelen. Die weten wat ze willen in 't leven, maar die ook kunnen troosten.
Snel aan iets anders denken. Recht voor me kijken.
Perfecte horloge aan zijn pols, trouwens. Ik staar opnieuw. Stijlvol, klassiek, niet te grof, precies juist.
Huh? Getoeter achter me. Groen licht. Ik rechtdoor. Hij linksaf.