Wat een nacht
't Was vannacht zo één van die nachten. Tegen middernacht gaan slapen, maar eerst op café geweest, dus klaarwakker in bed. Toch in slaap gesukkeld en plots om één uur een mysterieus sms'je: ik ken jouw (!) niet, jij kent mij niet, maar geef me een werkend mailadres en ik vertel jou iets belangrijks. Aan u de keuze. Vanop een mobistar nummer. Ja, ik weet het, ik zou mijn gsm 's nachts uitzetten, maar van dat goed voornemen is al niets meer te merken. Enfin, ik heb me zot geërgerd aan dat sms'je. Waar halen ze het om zomaar in het midden van de nacht onzin in mijn slaapkamer binnen te sturen? Soit, toch verder geslapen. En dan om vijf uur vanmorgen begon het alarm van het kantoorgebouw naast mijn appartement loeihard te brullen. Twintig seconden lang, vijf minuten niet, dan opnieuw en opnieuw en opnieuw. Zo voortdurend tot half acht vanmorgen. En toen had ik nog een uurtje om te slapen maar je kan al raden dat daarvan niets in huis is gekomen... Het was zo één van die nachten dat ik wenste dat er iemand was tegen wie ik een beetje kon zeuren. Iemand die zich samen met mij een beetje ellendig voelde.
Nu op de redactie, prikkende ogen, bad hair day en een zere nek van voortdurend te draaien en te keren. 't Kan alleen maar beter worden vandaag... Hoop ik.