Alles went...
Ik was net in de auto op weg naar hier aan het bedenken dat ik zo snel aan alles gewend geraak. Ik herinner me nog de dag dat ik voor het eerst in mijn eigen autootje naar het werk reed. Zo fier als een gieter was ik. Ik zat nog op school, ik had net met mijn eigen geld, mijn eigen auto gekocht (de auto was wel ouder dan ik, maar hij reed), en ik was de koning te rijk. Nu rijd ik gewoon elke dag met mijn autootje naar 't werk en ik zie er telkens zelfs tegenop. De weg Antwerpen-Gent is nu niet meteen de meest boeiende te noemen. Ook de keuken van mijn moeder was ongelooflijk revolutionair. Ze heeft ons ouderlijke huis helemaal van top tot teen verbouwd en nu heeft ze een knalblauwe designerskeuken met de sjiekste high-tech snufjes. Kijkt niemand nog van op. Ik loop -zonder te schrikken van het blauw- naar het koffie-apparaat en druk op de knop om een cappuccino te laten fabriceren. En ik vind het doodnormaal. Waarom went alles zo snel? Het zou toch veel leuker zijn als we ons langer bleven verbazen over die kleine dingetjes?