Emo-moment
Mag ik even de emotionele toer op? Of u het goed vindt of niet, ik doe het toch.
Ken je dat gevoel wanneer je wakker wordt uit een nare droom en dat je meteen actie wil ondernemen om de droom in de realiteit te voorkomen? Is mij overkomen vanmorgen. Maar eerst wat geschiedenis. Toen ik een jaar of achttien was, was ik verliefd. Maar écht verliefd. Na een paar maanden woonden we samen, na nog een paar maanden kochten we een hond, na drie jaar was de liefde over. Da's 't verhaal in 't kort. Die hond was mijn beste vriend. Nu mogen jullie allemaal lachen met mij, maar die hond en ik, dat klikte. Hij was echt mijn maatje, ik heb trouwens nooit geweten dat een hond zoiets kon teweegbrengen. Vroeger vond ik altijd dat honden vieze beesten zijn die vooral stinken, maar niet mijn Loebas. Een Sint-Bernard. Enfin, we hebben ongeveer twee jaar iedere dag met elkaar doorgebracht. Ik ging alle dagen met hem wandelen, minstens een paar uur, in het bos en aan een klein meertje en daar ging ie dan zwemmen en achter stokken aanhollen en ravotten met andere - meestal veel kleinere - honden. 't Was een leuke tijd. Toen de relatie eindigde, moest ik Loebas bij hem achterlaten. Hij had nooit zoveel omgekeken naar het beest, maar ik moest terug naar het ouderlijke huis en kon hem dus niet meenemen. Ik heb vannacht gedroomd dat Loebas verwaarloosd werd. Ik was aan het wandelen in de stad, kwam aan ons vroeger huis, en hij zat daar in de tuin. Helemaal alleen. Verwilderd. Vol met teken en luizen en... En toen kwam ik te weten dat Loebas werd ingezet in hondengevechten op straat en daar grof geld opleverde aan zijn baasje, mijn ex-lief. Verschrikkelijke droom. Ik heb Loebas nu al bijna vier jaar niet meer gezien en nog duikt hij op in mijn dromen. En het enige waaraan ik vanmorgen kon denken, is dat ik mijn maatje daar zo vlug mogelijk moet weghalen.
Tot zover mijn emo-moment.