Bizar
Ik werk op de tweede verdieping van een vijf verdiepingen tellend gebouw in Gent. Mijn bureau staat tegen het raam, zodat ik bij verveling naar buiten kan staren. Geen mooi parkje voor de deur, ook geen boeiend en druk plein, al helemaal geen idyllisch waterloopje dat voorbij kabbelt, wel gewoon huizen. Welnu. Op de tweede verdieping van het huis aan de overkant van de straat, waar ik dus recht op kijk, hangt altijd een mevrouw uit het raam. Het raam open, gordijnen wapperend, een kussentje op de vensterbank, en daar hangt ze dan op. Volgens mij zit ze met haar knieen op een stoel of op haar bed of zo, want ze kan er uren blijven zitten. Blijven hangen dus. En daar zit ze dan elke dag, uren aan een stuk, te kijken. Maar er is helemaal niets te zien. Echt niets. Helemaal niets. Elke tien minuten rijdt een bus voorbij, en voorts is het een voortdurend af- en aanrijden van auto's. Niets anders. Geen winkeltjes, geen terrasjes om te bekijken, alleen auto's, bussen en heel af en toe een dappere fietser die zich ertussen een weg probeert te banen. Mevrouw is een jaar of veertig. Geblondeerd en krullend haar met veel lak en gel opgestoken. En niet mager. Euhm... dik, zeg maar. Zo hangt ze iedere dag uit haar raam. Te hangen. Te kijken. Ik vraag me af waarnaar ze kijkt. En zou ze in de gaten hebben dat ik haar in de gaten heb?