Moeilijk
Het wordt steeds moeilijker. Mensen die mij ook irl kennen, weten maar al te goed dat ik geen of toch bijzonder weinig geduld heb. Weten dat er een verrassing op me wacht, is vervelend. Niet weten welk pakje ik krijg voor mijn verjaardag, is een thriller op zich. Een huis kopen en nog maanden en maanden moeten wachten voor ik kan verhuizen, is een ware marteling. Ik heb -geloof ik- in juli de knoop doorgehakt wat mijn nieuwe huis betreft. Het is intussen allemaal in kannen en kruiken, alles geregeld, alles ook betaald. En dan kwam het wachten. Ik hou het nu al een paar maanden uit, maar die laatste weken zijn er me echt teveel aan. Mijn appartementje waar ik nu nog woon, staat intussen vol met zeven grote dozen. Ik dacht: als ik nu al begin te pakken, krijg ik misschien het gevoel dat ik al aan het verhuizen ben en dat het wat sneller gaat. Au contraire. Iedere dag zit ik nu naar die dozen te kijken. En af te tellen. Nog vijf weken. Ik kan intussen al met weken tellen. Which is good. Maar het zal pas echt goed zijn, als ik in uren kan aftellen. Of nog beter: wanneer het 1 december is, en ik voor het eerst in mijn huisje wakker word.