Heel eng
Met verbazing sta ik naar het zeven uur-journaal te kijken. Twee kinderen van twee en vier uit hun appartement op de tiende verdieping gevallen terwijl de ouders niet thuis waren. Allebei dood. Twee zusjes. Het bericht is nauwelijks gedaan en zindert nog vreselijk na. Telefoon. Mijn moeder. "Nieuws gezien?" vraagt ze. Ja. "Dat zijn de kindjes van Halima. Mijn collega." Stilte. Hoor ik dat goed? Halima, die vorig jaar nog bij ons op bezoek was? Halima, de jonge, toffe, marokkaanse vrouw, met de baby op haar arm? Shit. Meer kan ik niet bedenken. Verdomme.