O what a night...
Gisteravond, elf uur. Mijn liefje begint te klagen over maagpijn. Twee tabletjes gegeven. Verder geen acht op geslagen. Om half twaalf gaan slapen. "Ik kom zo, liefje," zei hij nog onachtzaam. Hij moest overgeven. Dat vernam ik pas achteraf. En zo is dat de hele nacht doorgegaan. Tot half acht vanmorgen. In bed, uit bed, terug in bed. Een hele nacht. Bibberend van de koorts. En maar overgeven. Om half acht is hij eindelijk in slaap gevallen. Ik ook bijgevolg. Om tien over acht ging mijn wekker. Ik toch zeker veertig minuten geslapen vannacht. Nu met een suf hoofd aan het werk. Thank god it's friday. Ik heb hem net gebeld. Mijn liefje slaapt... Arm, arm liefje.