Nacht
Wat doet de nacht toch met mijn gedachten? Wat is het aan de nacht dat mijn gedachten zo anders stuurt dan overdag? Waardoor komen al die extra kronkels erbij? En eigenlijk is het meer dan alleen de nacht. Eigenlijk slaat 'het' toe van zodra de duisternis zich meester heeft gemaakt van het daglicht. Van zodra de zon capituleert, van zodra ze zich overgeeft aan het onvermijdelijke, stapelen problemen zich op. Ik verlies perspectief. Ik verlies relativeringsvermogen. Niets staat nog in verhouding tot de reeële waarde. En van zodra de zon de strijd weer wint, ordenen mijn gedachten zich weer als voorheen. Alles valt op z'n plooi. Alles lijkt weer logisch. Ik heb terug grip op mezelf. En dan voel ik me 's ochtends weer zo dwaas. What was all this fuss about? Ik neem me voor in het vervolg geduldig te wachten op de zon. Op de rede. En niemand meer op te bellen in de hoop dat die alles weer zinvol maakt.