Dood
Toen ik zes was, da's nu 21 jaar geleden, was ik in onze straat buiten aan 't spelen met een vriendinnetje. Niet ver van huis, zodat mama ons altijd in de gaten kon houden. Ik weet niet meer welk spelletje precies we deden, in alle geval werd het verstoord door een flauw piepend geluid. Geleid door onze nieuwsgierigheid, gingen we zoeken waar het geluid vandaan kwam. Het bracht ons tot bij een auto. Onder de carrosserie vonden we een heel klein poesje. Ik nam het in m'n armen en voelde het bibberen. Ik was op slag verliefd. Ik nam het mee naar huis, en daar bleef de poes. We noemden haar stress, omdat ze helemaal onder de stress zat. Toen we op vakantie gingen naar zee, ging ze mee. Toen ik thuis kwam van school, zat ze te wachten. Toen ik ouder was, en op kot zat, was ze zichtbaar blij me te zien. Toen ik uit huis trok, bleef ze bij mijn mama, in haar vertrouwde omgeving dus. We bleven goeie vrienden. Telkens ik op bezoek kwam, kwam ze steevast op m'n schoot zitten. Stress is gisterenmorgen gestorven. Ze was een oude dame, 21 jaar, en heeeelemaal op. Sinds kerst had ze geen zin meer om te eten, ze wilde niet meer buiten, ze wilde alleen nog liggen op haar kussen, bij de kerstboom. Toen mijn mama opstond, gisterenochtend, lag ze nog steeds op haar kussen. Met de ogen opengesperd, en al half verstijfd. We hebben haar vandaag begraven in de tuin. Op het plekje waar ze altijd in 't zonnetje lag. Het was een fantastische poes.