Hoop
Soms begrijpt iemand iets niet. Kan best, natuurlijk. Je gelooft nogal in die persoon, dus je doet moeite. Je legt het uit. Met hand en tand. Uitvoerig. Je zet je echt neer om het uit te leggen, en je neemt je tijd. Je toont begrip, zet een vriendelijk gezicht op, en vergeet niet af en toe te lachen terwijl je uiteenzet. Hij/zij knikt, lacht terug, en lijkt het te appreciëren dat je het wil uitleggen. Je vraagt nog een laatste keer of hij/zij het nu wel begrepen heeft en hij/zij bevestigt. Ja hoor, nu wel. Dankje voor de uitleg. Ik heb ook wat dingen genoteerd, zodat ik het niet meer vergeet. Vol vertrouwen en hoop ga je verder. En dan, pats ! Hij/zij maakt een opmerking waaruit zoooo duidelijk blijkt dat het er nog niet in zit. En je vraagt je af of het er wel ooit zal inzitten. En iedere dag doe je minder moeite. En iedere dag geloof je er minder in.