Tegoed
U had de verrassing nog tegoed. Niet serieus van mij om er geniepig over te schrijven en het dan dood te zwijgen... Goed, het was dus 25 mei, we waren drie jaar samen, en het was een fantastische zomerdag. Ik moést stipt om 18 uur stoppen met werken, zodat ik een uurtje later thuis zou zijn (file inbegrepen). Zo gevraagd, zo gedaan. Eens thuisgekomen, was er geen tijd meer om van kleren te veranderen, of om te make-up'en. "Je bent mooi zoals je bent." De avond startte veelbelovend. We draaiden de snelweg op, ik dacht richting stad. We reden de afrit voorbij en bleven maar rijden. Allerlei dorpen met gekke namen passeerden ons. Of wij hen. Na meer dan een half uur rijden zag ik een wegwijzer staan. "Knokke, 48 km". Gaan we naar zee??? We gingen naar zee! Daar aangekomen, parkeerde hij nergens in de buurt van de dijk, maar ver weg daarvan, ergens verlaten in een woonwijk, niet ver van de vlindertuin. Ik vroeg waar we dan zouden gaan eten, want ik had inmiddels honger. Hij deed de kofferbak open en haalde twee grote picknickmanden tevoorschijn. Een dekentje op strand, in de duinen, en twee picknickmanden. En alsof het besteld en geregeld was, was de zon aan haar laatst uur bezig, vooraleer ze wonderschoon in zee zou zakken. Hij had aan champagne gedacht, aan toastjes met rivierkreeften, aan groenten, aan broodjes, aan pasta, aan dessert, aan koffie, zelfs aan een koekje voor bij de koffie. Het was een heerlijke avond. Heerlijk.