Beetje
Ik ben misschien een beetje een moeilijk mens. Ik heb het niet zo begrepen op parfumeriewinkels, noch op schoonheidsinstituten. Nu ik erover nadenk, ik ben eigenlijk gék op schoonheidsinstituten, het zijn vooral de schoonheidsspecialiste en het parfumeriemeisje die me wel es enerveren. Ze hebben iets met verkleinwoorden. Ik niet. Ik vind, een verkleinwoord dient om iets aan te duiden dat klein is. Tegen een klein kind, kan je net zo goed kindje zeggen. Daar dient een verkleinwoord voor. In parfumeries en schoonheidssalons gooien ze met verkleindwoorden. Ze smijten ermee ! Tot ik er werkelijk gek van word ! Dan ga ik er nog harder dan tevoren op letten en dan schiet ik in de lach en dan is de winkelmevrouw in de war en kijkt ze me vragend aan en dan moet ik zeggen: neenee, mevrouw, tis niks. Excuseer.
Schoonheidsspecialistes spreken immers over zalfjes en geurtjes en klantjes en klantenkaartjes, en over pukkeltjes en rimpeltjes en een behandelingske en een koffietje en een appeltje en een mascaraatje en een poedertje en een saunaatje en ik word daar zot van ! Waarom doen die dat toch? Waarom?! Ik wind me nu zelfs op terwijl ik er maar gewoon over schrijf ! Je moet niet vragen wat dat met me doet als zo'n juffer tegen me begint met haar arsenaal aan tjes. "U hebt mooie nageltjes, mevrouwtje, die hebben bijna geen manicuurke nodig. Hebt u uw klantenkaartje bij? " Aaarghghhh. Gadver ! En ik kan nog zo genieten van een gelaatsverzorging, of een manicure. Maar ze moet echt zwijgen. Of telkens het einde van ieder woord inslikken. Een beetje moeilijk, ik zei het al.