Negentig
We blazen met z'n allen dagelijks miljoenen en miljarden fijne stofdeeltjes in de lucht. Dat doen we al jaren zo. U en ik. En iedereen. Af en toe laat de aarde es grondig merken dat ze 't niet meer tof vindt. En dan lijkt het alsof ze heeeeel hard met de schouders gaat schudden, alsof ze wil zeggen: ga er nu es eindelijk allemaal af ! Laat me gerust ! En dan denkt de wereldbevolking dat het 'gewoon' een tsnunami was. Dan storten we met z'n allen een bijdrage, en we pinken misschien een traan weg bij 't zien en horen van dieptreurige verhalen, maar dan gaan we verder. Ook al vinden we 't met z'n allen oprecht erg. Maar 't is zo ver weg, dus wat meer kunnen we doen?
Goed, de stofdeeltjes dus. Die blazen we in de lucht met onze auto's, moto's en vrachtwagens. En de industrie, ja, die zal ook wel niet helpen. Maar we komen er mee weg, ongestraft. Want de wind blaast ze gewoon weg. Het milieu, de aarde, lost het weer voor ons op. Maar deze dagen niet. Geen wind, mooi weer, dus het blijft hangen. En dat is niet eens zo slecht voor 't milieu (wordt gezegd), het is vooral slecht voor ons, want we krijgen er kanker van. Misschien is dat ook een manier van 't milieu om aandacht te vragen. En dan nog is er geen kat die negentig reed vandaag. Ik werd zelfs door vrachtwagens voorbij gestoken. Auto's toeterden, knipperden met hun lichten, want in vierde versnelling van Antwerpen naar Brussel rijden, is blijkbaar not done. Tien minuten later dan gewoonlijk kwam ik op kantoor vandaag. Collega's waren er al, want "allez, negentig per uur, hoe belachelijk !" Als dat alles is wat we voor de aarde moeten doen, is dat dan echt zoveel gevraagd? Zijn we niet allemaal heel erg dom bezig?