Split second
Vrijdagnamiddag, 17 uur. Regen. Veel regen. Harde regen. Oprit van de autosnelweg. Een bocht. Natte witte lijn. Winterband raakt de lijn. Auto slipt. Ik probeer de wagen onder controle te krijgen en even lijkt het te lukken. Nieuwe bocht. Nog steeds regen. Felle regen. De wagen slipt naar de andere kant. Ik besef ten volle wat er gebeurt. Ik kan niks doen. Ik ben verlamd. Ik rem, ik kijk recht voor me uit. Volle concentratie. Niks anders telt. Mijn hart bonkt in mijn keel. Door mijn hele lijf. Ik weet wat er komt. Ik hoop. De oprit is nu achter me, ik stuif de snelweg op. Vrijdagnamiddag, 17 uur. De wagen tolt. En nog es. Antwerpen ligt voor me, Antwerpen ligt achter me. Ik kruis alle rijstroken. Ik nader de betonnen vangrail. Ik denk aan Pien. Pien is alles waar ik aan denk. De vangrail draait rond me. Hij wil me niet loslaten. Het is onvermijdelijk. Ik kan niks doen. Ik ben machteloos. Ik knal er tegen. De auto stopt met tollen. Ik krijg een klap, de veiligheidsgordel spant rond mijn buik. Regen. Vrachtwagens naderen, remmen piepen. Lawaai. Ik denk aan Pien. Twee rijstroken worden vier. Iedereen wijkt uit. Iedereen nadert. Pien.