De nachten
Ik heb nachten altijd al niks gevonden. Er zijn korte periodes geweest, meestal zomerperiodes, dat ik er wel iets voor voelde, maar lang heeft dat nooit echt geduurd. Dan genoot ik van kilte en stilte en rust in mijn hoofd. Maar doorgaans vond ik nachten altijd al wat dramatisch. Zorgen lijken 's nachts groter en onoverkomelijker dan overdag. Perspectief is ver te zoeken. Humor en zelfspot ook. Alles is zwaarwichtiger. Minder gerelativeerd. Minder duidelijk. Minder eenvoudig. De stilte lijkt luider te klinken. De ritmische ademhaling van liefje klinkt 's nachts luider. En de tijd gaat trager. Veel trager. Acht maanden zwanger intussen. De buik ligt in de weg. Mijn bekken doet zeer, ook al heb ik een erg goeie, dure, ergonomische matras. Ik heb koppijn door het slaapgebrek en ik heb slaapgebrek door de koppijn. Met het donsdeken is het te warm, zonder donsdeken te koud. Van de ene zij naar de andere zij draaien is een onderneming die minuten duurt. Het vruchtwater klotst heen en weer, Pien vindt het leuk en begint te bewegen op het ritme van de deining. Het is 3:26 uur. Wat een ellendig uur om wakker te zijn.