Kwaad
Waarom begin ik altijd te huilen als ik me niet begrepen voel? Ik had net een discussie met mijn moeder, zij trekt van leer alsof ze natuurlijk weer alles beter weet en zonder ook maar twee seconden over de materie na te denken, en ik begin te huilen. Snap je dat nu? Ikke nie. Ze denkt niet over haar standpunt na, ze luistert niet meer naar wat ik zeg, ze heeft nog veel minder oor naar argumentaties, en ze begint te razen over iemand die ze gekend heeft en in dezelfde situatie zat en dat ook heeft meegemaakt en daar is 't heeel slecht mee afgelopen. Dan voel ik me zo onbegrepen en zo alleen op de wereld - want als je niet op je moeder kan rekenen op wie dan wel? - en dan huil ik en dan sla ik natuurlijk helemaal een gek figuur. Zo van: 'We praten er nog maar over en je schiet al in tranen. Steek die plannen dan maar gauw weer weg! Zie je wel dat ik gelijk heb?' En dan huil ik nog meer, maar niet omdat ze gelijk heeft, wel omdat ze het weer niet snapt en omdat ik al dik spijt heb dat ik erover begonnen ben. Dan ben ik weer eens teleurgesteld omdat ik me weer eens heb laten vangen door te denken dat mijn moeder me wel zou snappen. As if...