Allemaal zijn schuld !
Ik had gisteravond op t journaal gezien dat de ploeg van t journaal vanochtend een extra journaal zou brengen. Dus vanochtend, druk appelsientjes persend, ik het journaal opgezet. Ultimatum, ballingschap, 48 uren. Druk mompelend in mezelf, had ik er mijn mening over. Bij gebrek aan gezelschap, discussieerde ik druk in mijn hoofd. Argumenterend begon ik op Bush te schelden. Enfin, intussen al zeven minuten voor acht en da's al acht minuten later dan mijn gewoonlijke vertrekuur. Snel snel dus naar mijn auto om daar het nieuws van acht uur geconcentreerd te kunnen volgen. Vlug dat sapje in een flesje voor in de auto, een yoghurtje uit de ijskast in mijn handtas, twee kiwi's erbij, een banaan voor onderweg en een peer voor deze namiddag. Snel de laptop gepakt, geen jas want vrolijk zonnetje schijnt, mijn overvolle handtas, de krant onder de arm, gsm tussen schouder gekneld want al telefoon en vlug vlug naar mijn auto. Voordeur dicht. Shit ! Verdomme ! Zeg me dat het niet waar is. Zeg me dat het niet zo is. Zal wel in mijn handtas zitten. Laptop op de grond, telefoongesprek beleefd afgerond, krant laten vallen, gsm op vensterbank, fruit uit handtas, portefeuille uit handtas, filofax uit handtas, lipstick, lipgloss, tampax nog aan toe. Handtas leeg. Geen sleutels. Geen huissleutel, geen autosleutel, geen achterdeursleutel, nikste sleutel. Miljaaaarde ! Koud. Truitje met korte mouwtjes. Zonnetje geeft bitter weinig warmte. Ijs op de auto. Miljaarde miljaarde. Bush verwensend. Mama gebeld. Tegen beter weten in toch vragen of zij geen sleutel heeft. Liefje gebeld. Hij lag nog in bed. "Ik kom," zei hij slaperig. "Ja, ik zal me haasten," was hij me voor. En daar stond ik dan. Koud. Op straat. Geladen als een muilezel. Dan maar bij de buurman gebeld. Kop koffie gekregen. En nog één. Een uur later was mijn liefje er. File op de brusselse ring. Dankjewel liefje. Anderhalf uur te laat op t werk. Allemaal Bush zijn schuld !