Geplens
5.34 uur op mijn wekker. Ik word wakker. Alleen in bed. Liefje is er niet want liefje slaapt at his place. Ik hoor iets. Water. Water stroomt. Beneden? In de keuken? In de gang? Wat zou het zijn? "Och katrien, gewoon regen," hoor ik mezelf tegen mezelf zeggen. "Natuurlijk gewoon regen. Wat zou het anders zijn?" zeg ik weer in mijn hoofd tegen mezelf. "Hmmm, ik heb -voor ik ging slapen- mijn wasmachine wel opgezet. Misschien is het hele washok wel ondergestroomd en is het dàt dat ik hoor..." De conversatie van mezelf tegen mezelf zet zich zo nog even door in mijn hoofd. De rede lijkt het te halen van de waanzin in mijn hoofd en ik probeer verder te slapen. De conversatie is nu verstomd wat het geplens eens te meer hoorbaar maakt. Het klinkt luid en duidelijk. "Dit is geen regen, meisje !" Dus ik sta op. Naar beneden. Naar het washok. Niks. Droog. Terug naar de gang. En dan hoor ik het. Gewoon geplens. Buiten. En omdat ik met de deur van mijn slaapkamer open slaap (waarom doe ik dat eigenlijk alleen als mijn liefje er niet is?), weerklonk het nogal fel in mijn hoge hal. Dat was het dus. De rede was gerustgesteld. Katrien kon weer slapen.