De aanhouder wint
Voor kerst kreeg ik een vogelvoederhuisje. Een mooi ding hoor. Op een grote boomstam, een huisje, met een rieten dakje. Heel mooi. Voor in mijn tuin. Ik ben namelijk nogal een fan van 'het buitenleven'. Tuin, plantjes, bloemetjes, vogeltjes, dat soort kleinburgerlijke dingen. Ik had het nooit gedacht, maar het is zo. Blij als een kind was ik met het voederhuisje. Tweede kerstdag stond het te blinken in mijn tuin. Ik heb het meteen gevuld met zaadjes, vetbolletjes, stukjes kaas, stukjes brood, stukjes appel. En dan vatte ik post achter mijn raam. Op wacht tot het eerste vogeltje zou durven kennismaken met het nieuwe grote ding in mijn tuin. Geen beweging. Elke dag stond ik een poos te kijken. Elke dag raakte de teleurstelling groter. Niemand kwam erop af. Geen mus, geen merel, geen mees, geen spreeuw, geen ekster, geen duif, niks. Alleen katten uit de buurt. Omdat ik nogal een dierenvriend ben, kon ik het niet over mijn hart krijgen de harige knuffelkatten weg te jagen. Ik lokte ze derhalve weg met melk. Helaas vinden katten kaas lekkerder dan melk. En verse vogeltjes vinden ze volgens mij nog lekkerder. Hmmmpfff. Nu bijna drie maanden verder. Nog steeds had ik het genoegen niet gehad vogeltjes in het voederhuisje te betrappen. Vanochtend wel ! Van op de slaapkamer zag ik twee meesjes vrolijk af en aan vliegen naar het huisje. Vrolijk pikten ze de graantjes, de kaas was namelijk op. Ik werd er net als zij vrolijk van. Eindelijk hebben ze het aangedurfd. Eindelijk is hun honger gestild. En mijn verwachting ingelost.