Mooi
Zelden heeft een radioreportage me zo ontroerd als vanmorgen. Op weg naar Brussel hoorde ik op radio 1 een mevrouw van een stuk boven de zestig vertellen hoe ze als zevenjarig meisje het bombardement op Mortsel beleefde. Dat is morgen -ik denk- zestig jaar geleden. Hoe ze op school zat met haar zus en plots het alarm afging. Hoe alle kinderen uit de school geëvacueerd werden maar haar klasje niet. Hoe haar juf de klas onder de arduinen trap duwde, zodat ze als sardienen in een blik zaten. Hoe ze letterlijk centimeters hoog in de lucht geduwd werden, telkens een bom insloeg. Hoe het puin naar beneden viel en hoe het daarna pijnlijk stil werd. En hoe haar moeder dan plots de school kwam inlopen om haar en haar zusje uit het figuurlijke sardienenblik te plukken om dan over het puin op de speelplaats te klauteren en het huis van haar opa in te lopen om daar in de kelder te gaan schuilen. Hoe ze daar nét op tijd waren voor de tweede bommenregen. En toen vertelde ze hoe haar vader te voet van in de stad naar huis was gelopen en eens thuisgekomen niets anders kon doen dan huilen van geluk dat iedereen ongedeerd was. En hoe ze hoopt dat de woorden op de Ijzertoren waarheid worden: "Nooit meer oorlog," staat er sindsdien op...