Tssk
Ik ben zondag in slaap gevallen. In mijn tuin. In de zon. Zondag was een luie dag. Te voet naar de bakker, met mijn gsm op radio-modus en de oortjes in mijn hoofd. Tuintafel gedekt en genoten van een 's zondags ontbijt. (Jaja, ik weet het, ik was eeeeven niet op dieet). Nadien gewoon, zonder schuldgevoel, van het zonnetje genoten. Nietsdoend. Beetje lezen, beetje babbelen met mijn liefje. Liefje liep geregeld naar binnen, want liefje heeft hooikoorts. En maar niezen. En maar snotteren. Terwijl hij even binnen zat, viel ik in slaap. Even binnen bleek lang binnen te zijn, want pas twee uur later werd ik wakker. Nu zit ik al twee dagen te friemelen en te krabben. Uitgerekend op dat ene plaatsje, dat ene kleine plaatsje, je weet wel, tussen je twee schouderbladen, onder je nek, daar, precies daar, waar ik nét niet bij kan, daar ben ik het ergst verbrand door de zon. Alsof de zon me wilde plagen. Me wilde straffen voor zoveel onachtzaamheid. Ik ben boos op de zon. Het was voor het eerst dat ze zoveel lekkere warmte af gaf. Voor het eerst althans kon ik ervan genieten. Alleen, het doet nu zo'n pijn ! En het jeukt !