Kappersverhaal
Ik zat gisteren bij de kapper. Ik ben altijd nogal stil bij de kapper. Ik heb dan niet echt zin in uitgebreide nonsens-babbels, met een vrouw wiens interesses mijlenver van de mijne liggen en waar ik eigenlijk niet zoveel tegen te vertellen heb. Die twee uur die ik bij de kapper zit, wil ik spenderen aan niks doen. Lezen in de 'Glamo' bijvoorbeeld over hoe cash compatibel ik wel ben met mijn liefje. Zoals ik al zei, niks doen dus.
Zat er natuurlijk naast me wel een geweldig tatermens. Ze stak een verhaal af, niet tegen mij, gelukkig, over een papegaai die iedere dag bij haar in de tuin kwam eten. En die haar gezelschap hield, maar ze wist niet van wie hij was. En hoe ze gewoon, door eens met iemand uit de buurt te babbelen (zij? Babbelen?) te weten kwam dat ie van de buurman van twee straten verder was. Hoe die buurman de papegaai dan is komen vangen, met een kooi en voedsel erin. En hoe ze snel had moeten reageren om de kooi op tijd dicht te doen zodat de vogel niet meer kon gaan vliegen. En dan denk ik, wat hébben we eraan als we dit nu weten...? Och, ik had gewoon gehoopt op een paar rustige verwenuren bij de kapper, denk ik. Maar de nieuwe coupe valt mee hoor. En de kleur ook.