Mag ik nog even doordrammen?
Ik zit op de kleine kamer, boven in mijn huis. Deze kamer wordt ooit de kinderkamer, maar nu nog niet. Nu is het gewoon nog de kamer waar de grote en enige kleerkast in staat en waar het altijd koud is omdat de verwarming haast nooit brandt. Toch zit ik hier te schrijven hoewel mijn computer een laptop is en dus mobiel. Heel af en toe heb ik zo het gevoel dat dit een beetje my room of my own is, waar sue het altijd over heeft. Ik kom hier niet vaak, gewoon omdat ik niet vaak thuis ben. En als ik al thuis ben, zijn er wel gezelliger plekjes dan deze kamer. Maar vanavond voelde ik dat ik het moest neerschrijven. Het stijgt me stilaan allemaal een beetje boven het hoofd uit. Het zijn echt niet de laatste loodjes die doorwegen, of misschien wel. Het zou kunnen. Het lijkt of de spurt naar de finish er echt te veel aan is. Een collega ziek. Een andere die ziek wil zijn. Nog twee die er geen zin meer in hebben en enkel hun uren kloppen en niks liever willen dan weer zo snel mogelijk thuis zijn. Nog een andere met een boel privéproblemen en zijn hoofd dus elders. Dan nog een goeie ziel die haar best doet en dan ik. Het nachtelijke uur en het veel te grote slaap en 'time for myself' doet me waarschijnlijke deze uitspraak neerschrijven, maar ik schrijf ze toch. Het voelt alsof het allemaal op mijn dak komt. Alsof iedereen denkt dat katrien het wel oplost. Alsof niemand ziet dat ik bijna verdrink. Alsof iedereen denkt dat ik sterk genoeg ben om het allemaal alleen te dragen. Wel dames en heren, het is niet zo. Het liefst wil ik gewoon slapen en volgende week pas weer wakker worden. Het kost me verdomme moeite om iedere dag weer verder te doen. En vol te houden. En tegen mezelf te blijven zeggen dat het ook nu wel weer goed komt omdat het iedere keer goed komt.
Poeh. Ik voel dat ik zometeen al spijt ga krijgen van al dit zelfmedelijden, maar nu, op dit moment, ben ik gewoon blij dat ik het neergeschreven heb. Misschien betert het nu. Misschien.