The morning after
Donderdagnacht om twee uur had ik gedaan met werken. Eindelijk, na een hele intensieve, zware periode. Het was voorbij, het zat erop. Gauw nog een feestje, het glas heffen, en klinken. Niet op wat voorbij is, alleen op wat nog komt. Blik vooruit, en een glimlach. Iedereen was uitgelaten, ik wilde eigenlijk gewoon zo snel mogelijk naar huis. Thuis zijn. Dat was lang geleden.
Vrijdagochtend zou mijn week vakantie beginnen. Een hele week om terug te recupereren, om thuis te zijn, om te slapen en te genieten. Vrijdagochtend werd ik wakker met een vreselijke verkoudheid. Alsof mijn lichaam die nacht had gezegd: het is goed, nu mag het, doe maar. We zijn nu vijf dagen verder en het is alleen maar erger geworden. Hoesten, sniffen, niezen, vicks vaporub smeren... Zou zoiets niet moeten beteren na vijf dagen? Bloody hell...