Just not enough
Vanaf maandag beginnen twee weken waarvan ik weet dat ik na dag twee al kapot zal zijn en waarna ik dan toch nog twaalf dagen door zal moeten. Ik weet dat de komende twee weken slopend zullen zijn. Fysiek, omdat ik niet genoeg zal kunnen slapen. Zelfs niet in de buurt van genoeg. Mentaal, omdat ik moe ga worden en dan valt er met mij geen land te bezeilen. Dat wéét ik. Ik ga twintig uur per dag werken, of toch met werk bezig zijn. Ik ga niet thuis slapen, maar wel op een matrasje dat ik ergens op de grond in een hoekje van een vreemd kamertje zal leggen. De uren dat ik kan slapen, zal ik onwennig liggen rondkijken, luisteren naar vanalles en proberen verwerken wat die dag gebeurd is. Op die zeldzame momenten zal ik me druk maken over het feit dat ik mijn geest moet kalmeren om 's anderendaags weer fit en productief te kunnen zijn, maar doordat ik me druk maak, zal ik niet goed slapen en 's anderendaags bijgevolg noch fit, noch productief zijn. Terwijl ik dat wel moét zijn want er staat veel op het spel. Het is geen prettig vooruitzicht, want ik ben niet graag moe. Ik ben ook niet graag lang van huis weg. Het is een bijzonder prettig vooruitzicht omdat ik nieuwe dingen ga ervaren en nieuwe mensen ga ontmoeten en mezelf tot het uiterste ga drijven en mooie televisie ga maken.