Dju toch !
Vandaag is iets gebeurd dat ik al van ver had zien aankomen. Van heel ver. Niks ergs hoor, een futiliteit eerder, maar zoooo voorspelbaar en zooo vervelend.
Ik heb een bureau in mijn huis. Een kamer waar mijn laptop staat, internetverbinding is, al mijn boekhouding staat, al mijn facturen liggen, dat soort kamer. Ik heb ook nooit tijd om tijdens kantooruren een bank binnen te stappen, dus ik heb pc banking. Handig. Makkelijk. Overzichtelijk. Veilig. Maar het is alleen maar veilig door de digipass die ik heb. Het lijkt op een rekenmachine, je tikt er je code in, het ding geeft je een toegangscode, die tik je in op de site, en je bent ingelogd. Handig. Maar klein. Ik had er een goeie gewoonte van gemaakt om het digipassje altijd -echt altijd- na gebruik in mijn handtas te steken. Zonder fout, want zo zou ik het ook altijd bij me hebben, bijvoorbeeld als ik elders dan thuis een betaling wil doen of het saldo van mijn rekeningen wil nakijken.
En dat werkte goed. Ik vond het altijd terug. Altijd. En nu niet meer.
Ik had het namelijk op mijn bureau gelegd. Jaja, ik leg het later wel terug in mijn handtas, dacht ik nog luidop. Ja hoor, ik ben het kwijt. Nergens meer te vinden. Niet in de bureau, niet op de bureau, niet op de grond, niet in mijn handtas, ook niet in de kleine vakjes van die handtas, nergens.
Dju ! Ik voelde het zoooo aankomen he, ik wist van mezelf dat ik het altijd meteen na gebruik moest terugsteken. En ja hoor: één keertje doe ik het niet, en ik heb het zitten ! Soms vind ik mezelf toch zo'n groot kieken he !