Niet mijn dag
Vandaag is niet mijn dag geworden. Misschien wordt ie dat alsnog, maar dan heeft ie toch nog flink wat inhaalwerk vrees ik. Ik weet niet waaraan het ligt, het kan mijn lichte verkoudheid zijn, mijn ergernissen op het werk, een onderhuidse spanning tussen die kennis en mezelf, de hartritmestoornis van mijn stiefpapa, de reactie van mijn moeder daarop, mogelijkheden zat om niet mijn dagje te hebben. Mijn mentale vermoeidheid zal er ook wel niet bij helpen. Nog zes weken en ik zit in Schotland. In het noorden, daar waar niets is, behalve schapen, regen, wind, een fijne zonnestraal, mijn lief en ik. En slaap. Veel slaap.