Vreemd
Ik moest afgelopen zaterdag op Zaventem draaien. Op de luchthaven. De hele crew arriveerde rond zeven uur, we begonnen de dag met koffie. We wisten immers dat het een lange draaidag zou worden. We renden de hele dag van hot naar her, over de tarmac, naar de verkeerstoren, langs Pier A en B. Ik liep ertussen en ik probeerde naar best vermogen twee cameraploegen te regisseren. Ik voelde me klein duimpje tussen de reuzen. Maar het ging goed, het was avond voor ik blueberrypie had kunnen zeggen. En ineens was het nacht. Diep in de nacht, vier uur. Ik ging even buiten kijken hoe ik de volgende sequentie zou draaien, maar man, wat een drukte. Wat een herrie, om vier uur 's nachts, aan de luchthaven. Gezinnen met jonge kinderen vertrokken naar Alicante, naar Tunesië en naar Egypte, om ongetwijfeld in het zand te gaan spelen. Dat kon mijn geest allemaal nog baas. Behalve een jaloerse gedachte, flitste er niet veel meer door mijn hoofd. Pas toen ik rond halfacht 's ochtends eindelijk mijn dorp kwam ingereden en de rij wachtenden bij de bakker zag, wist ik niet meer goed hoe het leven in elkaar stak. Is het nu zondag? Is het nu ochtend? Is het nu al warm? En wààrom ziet iedereen er al fris gewassen uit en stink ik nog naar de broeierige zaterdag. Toen ik drie uur later uit mijn bed kwam, viel alles weer op z'n plooi. Nu was het zondagochtend. Al die andere mensen waren gewoon even abuus.