Wat moet een mens daar mee ?

Twee jaar geleden was ik een maand lang in Afrika. In Tanzania. Ik had er een schitterende tijd, tenminste, zo voelt het achteraf. Op het moment zelf had ik vooral een zware tijd. Ik werkte veel en lang en ik sliep weinig en slecht, maar ik heb er dingen gezien en beleefd die een diepe indruk nalieten. Zo zag ik er kinderen, met niets anders dan een moeder. Geen kleren, geen huis, geen bedje, geen luier, niet eens zo gek veel liefde. Ik zag er kinderen van elf, met al een baby op de arm. Ik zag vrouwen die gingen jagen, en hun baby in het 'dorp' achterlieten, in hun 'hutje'. Dat hutje was in werkelijkheid niets meer dan een stuk of twintig takken, bovenaan vastgebonden. Niets meer dan een omgekeerd vogelnest eigenlijk. Net genoeg om de ergste hitte buiten te houden, en als bonus ook de roofdieren. Mama ging jagen, baby lag in het vogelnest, te huilen, tot mama terug kwam.
Wat moet een mens daar mee? Dat vraag ik me af. Ik word attent gemaakt op het belang van een aerosleep-matras, want dat geeft het minste kans op wiegendood. En er waren ongeveer twintig varianten van parkbekleding die ik mooi vond. En de kinderwagen kost een maandloon. En ik ren naar de pediater omdat mijn zoon uitslag heeft, wat dan muggenbeten blijken te zijn. En er hangt een mobiel boven zijn park dat Mozart-deuntjes speelt, en ook Bach en Beethoven. En die mobiel heeft zowel zwart-witte vlakken als gekleurde, want dat is het best voor de ontwikkeling van ik weet niet meer wat. En dan zit ik hier te kijken naar de kinderwagen, naar de mobiel, naar zoveel fleece en pluche en felle kleuren en de steriele flesjes, en dan denk ik aan het kind in de hut van de Hadzabe in Tanzania, en ik vraag me af, wat moet ik hier nu mee?