Come and go
Ik was de voorbije week iedere dag in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen. Interessante locatie, vind ik. Als je even niet op de ziekenkamer bent, maar een wandelingetje maakt naar het snoepwinkeltje bijvoorbeeld, passeer je niets dan verhalen. Mensen met een verhaal. Iedereen bezig met z'n eigen geluk of ongeluk. Een moeder die met haar pasgeboren dochtertje van tweeëneenhalve kilo naar huis mag. Een kale man, amper vijfendertig, ongezond bleek. Een ambulancier die staat te vertellen dat hij net een meisje van zeven heeft binnengebracht omdat ze met de fiets werd aangereden door een brutale autobestuurder. Een jonge, ambitieuze vrouw die aan het bed van de patiënten haar uitleg doet in een ijltempo, in de hoop dat de patiënten niet zouden merken dat ze eigenlijk nog maar een paar maanden arts is en net zo onzeker als op de eerste schooldag. Een laborant die op ernstige toon tegen een collega vertelt dat er nu iets moet gebeuren om één of andere epidemie tegen te gaan. En ik, die naar buiten loop, blij en opgelucht omdat de hartoperatie van m'n stiefpapa voorbij is en vooral: geslaagd.