Dubbel
Ik vond het lichtelijk vreemd toen mijn broer me belde om te vragen wat ik die zaterdag zou doen. Niets bijzonders eigenlijk, geen plannen. "Ah, ik ga de fonteinpomp installeren," had hij gezegd. En of ik dan niet es wilde komen kijken naar die nieuwe fontein in de vijver. Goh... Of daar nu veel aan te zien zou zijn, betwijfelde ik sterk, maar omdat hij het toch op één of andere manier belangrijk leek te vinden, ging ik die lege zaterdag maar kijken. En ja, de fontein was een fontein. Hoe spannend kan een fontein ook zijn? Gelukkig was er een tas koffie na het bewonderen van de fontein. Ik zat nog maar net, en hij stond al terug recht. Hij rommelde wat in de kast achter me, en plots gooide hij een foto voor mijn neus, op de tafel, tussen de koffie en de suikerpot. Een echo ! Een echografie ! Ik keek hem aan, met grote ogen, en dan keek ik naar mijn schoonzusje. De vraagtekens moeten te zien zijn geweest in mijn ogen, want ze zeiden het zelf, ja, we zijn zwanger. Oh ! De verrassing ! Tien dingen tegelijk door mijn hoofd. Zwanger ! Ik kon mijn ogen niet van de echo afhouden. En toen. Plots. Zag. Ik. Het. Eén echo, met twee vruchtjes ! Twee ! Tegelijk ! In één buik ! Sterker nog, in één vruchtzakje. Ho ! Een tweeling ! Sterker nog, een ééneiïge tweeling ! Dus: twee jongens of twee meisjes. Goeie hemel zeg, de verrassing ! 2008 wordt een dubbel zo mooi jaar.

Dwars
Mijn zoon eet geen fruitpap. Wel banaan in schijfjes. Voor de rest is hij vrij normaal hoor.

Over kerstsfeer
Heel lang had ik geen zin in Kerst. Al helemaal niet in oudejaar of nieuwjaar. Het mocht wat mij betreft, helemaal geruisloos aan mij voorbijgaan, maar ik wist op voorhand dat het me niet gegund zou zijn. Dus zat ik maar te wachten. Wachten op .. the mood. Wachten op het moment waarop ik blij zou worden van kerstmuziek of lichtjes of vuurwerk. Maar al wat ik deed, was me ergeren aan al die plastic kerstmannen aan een touwtje die mensen om de drie huizen aan hun gevel hangen. Maar vannacht, vlak voor middernacht, was het er dan toch ! Dat ging zo: Ik kom uit een restaurant waar ik net vrolijk en jolig heb gegeten en gedronken met collega's die ook vrienden geworden zijn. Het is koud. Ik draag een dikke jas, handschoenen en een sjaal, maar de vrieskou raakt me toch. Koud. Ik loop naar de parking en ik word aangesproken door een man. "Do you speak English?" "Euh.. yes, I do..." Hij doet me een verhaal uit de doeken over hoe hij zijn parkingticket betaald had, maar dat de automaat het niet had willen teruggeven en nu geraakt hij dus niet van de parking. De man staat er een beetje radeloos bij, het lijkt alsof hij er al lang staat. "Please, trust me." Ik aarzel even, maar uiteraard, ik help de man. Ik ga op het kantoortje kloppen op de parking, maar daar zit niemand. In geval van problemen, druk op het security-belletje. Oke. Dat doe ik. De man, hij blijkt Italiaan te zijn, ik schat hem in de veertig, zegt dat hij dat al gedaan had, maar dat niemand antwoordde. Ik doe het toch maar, en ik krijg gehoor. Maar het klinkt alsof de securityman in Timboektoe door een half-defecte microfoon praat. Na veel heen en weer gepraat en wablief en wat zegt u, begrijp ik dat de securityman wil weten met wat voor auto de Italiaan rijdt. Een saab. Ah, ik ook, lach ik. Enfin, nog tien minuten gekraak en storingen later, mag de Italiaan tot aan de slagbomen rijden en de praatpaal zegt dat hij zal open maken. Ik stap ook naar mijn auto en denk aan mijn tenen die intussen gevoelloos werden van de vrieskou. Ik rijd achter de saab aan, en de slagbomen gaan niét open. Zucht. Terug uitstappen. Koud. Terug op het security-belletje drukken. Terug dezelfde uitleg, mét storingen en ruis. De slagboom gaat open. Ha ! De Italiaan lacht breed en bedankt me uitvoerig. Hij reikt me de hand, en zegt vrolijk: " thank you, thank you, and a very merry christmas !"
En toen was het er... Laat de Kerst maar komen !