C6
Wervel nummer C6 zit geblokkeerd. C6. Ik wist niet dat ik een lichaamsdeel had met die benaming. Laat staan dat die zooooveel zeer kon doen. Geblokkeerd. En hij drukt op een zenuw die daar toevallig langs loopt. Zeer vervelend. Zeer pijnlijk. Ik heb straks een afspraak bij een osteopaat. Straks zou 't beter moeten voelen. Can't wait...

Is er een dokter in de zaal?
Ik ga straks naar mijn huisarts. Dat is een zeer uitzonderlijke gebeurtenis in mijn leven. Ik ben niet zo'n dokterloper. Wat vanzelf komt, zal ook vanzelf wel weggaan, hoor ik me vaak luidop denken. Dit keer geef ik toe. Vrijdagmiddag leek het alsof ik opeens een stijve nek kreeg. Raar, vond ik, want een stijve nek krijg je zomaar niet ineens. Dat krijg je door op de sofa in slaap te vallen of zo, maar niet zomaar, ineens, op het werk. Vrijdagavond werd het erger, dus mijn liefje kwam aanzetten met massage-olie. Zaterdag geen verbetering, dus de flexium-gel en reflex-spray kwamen er aan te pas. Zondag nog maar es een massage. Ik genoot, maar de pijn bleef. En werd erger. Maandag nam ik een spierontspannend middel dat ik nog had van in de tijd dat ik een whiplash had gehad. Zelfs dat hielp niet. Het begon me te dagen dat dit geen gewone 'stijve nek' is. Het voelt aan als een geknelde zenuw. Het is een pijn die met scheuten door merg en been snijdt. Katrien gaat straks naar de dokter. Maar Katrien is niet ziek, hoor. Laat daar geen onduidelijkheid over bestaan !

Midsummernightdream
Dinsdagavond was het midzomernacht. De langste dag. Dikke wolkenpakken, strakke wind, felle regenbuien, dat allemaal wel, maar toch ook: de langste dag. Ik kon mijn liefje overtuigen om toch voor één keertje de voetbal te laten voor wat ie was (boring as hell), en we gingen iets leuks doen. Er kwam belachelijk veel overredingskracht aan te pas, maar ik kreeg 'm op de fiets. Trui aan, jas aan, en we waren weg. Ja, we werden natgeregend, maar dat was niet erg. Het was niet koud, en de wind blies de regendruppels droog en weg. We gingen iets drinken met vrienden en het was gezellig. Om tien uur moesten we ons haasten, want we moesten de veerboot halen om terug de rivier over te steken en dus thuis te geraken. We waren op tijd en hijgden nog even na op het veer. De wind blies fel in mijn gezicht, liefje stond achter mij en sloeg z'n armen om me heen. We keken naar de golven en naar de dikke wolken en de ondergaande zon. We waren de enige twee op de veerboot. Blijkbaar had niemand anders het aangedurfd om met dit wisselvallige weertje op stap te gaan. Of wilde niemand anders de voetbal laten staan. Dat kan ook. In ieder geval, daar op de boot, met de rivier, het uitzicht, de zon, en de wind, kreeg ik een 'perfect moment'. Het was zo compleet, en zo volmaakt, en het voelde... perfect !

Haast
Dinsdagavond had ik haast. Ik werd bij mijn schoonouders verwacht, voor een gezellig diner. Ik rij van Leuven naar Dilbeek, toegegeven om 17.15 uur. Natuurlijk een dwaas uur. Maar goed, het zijn maar een stuk of dertig kilometer, dus how bad could it be? On-waar-schijn-lijk ! Ik werd zot. Ik stond vast van sterrebeek tot voorbij Zellik. Helemaal vast. Niks gebeurd, geen ongeval, niks wegenwerken, maar wel compleet vast verkeer. Er was geen doorkomen aan. De hele rit, voetje voor voetje, reed ik achter een grijze Renault Megane. Hij had allemaal leuke stickertjes op z'n achterruit en op z'n koffer plakken, dus ik had wel een aangename vijf minuutjes. Heeel de ring reed ik achter hem. Of stond ik achter hem. En het was haast gezellig. Tot hij er af moest, en me achter liet. Jammer. Hij voelde als mijn maatje-in-miserie. Om 19 uur was ik in Dilbeek. Ze waren maar alvast begonnen aan het diner...

Zomaar
Gisterenmorgen, aan het licht, vlak voor ik de autostrade op reed, stond een file. Niet zo heel lang, maar toch een stuk of dertig auto's reden niet door, ook al stond het licht op groen. Pas toen ik in de buurt van het kruispunt kwam, zag ik wat er aan de hand was. Iedere automobilist kreeg een pakje ontbijtkoekjes van Lu. Gratis. Zomaar. "En een prettige dag nog", zei de jongeling in gele outfit erbij. "Dankjewel" was enige dat ik kon uitbrengen. Wat lief, zeg ! En lekker !

Dromen
Ik droom graag. Ik maak graag plannen. Ik doe niets liever dan wegdromen bij een toekomstplan. Dan zit ik in de tuin en ik lees een artikel over hoe magisch Finland kan zijn, of hoe betoverend Istanbul wel is. En dan maak ik plannen. Dan zeg ik dat we deze zomer een mooi huisje zullen huren in Toscane en dan zullen wandelen tussen olijfbomen. En dan plannen we onze grote reis door Amerika, man bijt hond achterna. En we verzinnen programmaformats die we later zullen gaan voorstellen bij de grote televisiezenders. En we fantaseren over hoe ons huis er gaat uitzien, later, als we groot zijn. En al die plannen komen op een stapel terecht in de kast. Het weten dat ze er zijn, geeft al een rust. Ooit komt het er wel van...

Roze
De warmte in mijn huis klimt naar boven, naar de slaapkamer. Da's logisch, daar bestaat zelfs een fysica-wet voor geloof ik. Het raam van mijn slaapkamer staat helemaal open, met een hor erin, zodat vervelend zoemende beestjes van allerlei slag worden buitengehouden. De rolluik laat ik niet naar beneden, want dat houdt niet alleen beestjes buiten, maar ook de relatief frisse nachtlucht. De rolluik bleef dus open, het raam ook, ik kon heerlijk fris slapen, onder niets dan een dun laken. Iets over vijf komt de eerste trein. Daar word ik in de zomer wakker van, omdat mijn slaapkamerraam dan open staat, da's logisch. Vannacht om vijf uur kwam de eerste trein met het eerste lawaai al door mijn straat gedenderd. Half slapend liet ik de rolluik zakken, maar man, wat een prachtige lucht zag ik ! Hij was ver in het oosten helemaal roze gekleurd en heel voorzichtig probeerde de zwarte nachtlucht helblauw te worden, maar de wolken kleurden roze. Ik heb liefje wakker gemaakt (hij heeft geen last van voorbijdenderende treinen) en we hebben samen naar het opkomen van de zon liggen kijken. Van in bed. Dus de rolluik bleef hoog. Heel mooi. Maar wel moe nu.

Tja...
Mijn collega en ik, dat marcheerde goed. Gisteren was haar laatste dag. Ze gaat weg omdat ze een veel mooier aanbod heeft gekregen. Dat moet ze doen natuurlijk. Maar tis toch wel verdomd jammer, want mijn collega en ik, dat marcheerde goed. Maandag start haar vervangster, en da's ook wel een toffe, maar toch, mijn collega en ik, dat ging goed. Het ga haar goed !

Mijn buren...
Mijn buren moeten denken dat ik een echt sukkeltje ben zo zonder man. Eerst zag de ene buurvrouw dat er een pizza delivery boy bij me aanbelde en prompt stond ze daar met een heerlijk potje zelfgemaakte rabarbermoes. 's Anderendaagssmorgens om acht uur al, stond de andere buurvrouw voor de deur met een heerlijk gebakje op een bordje. Voor mij. Overschotje, zogezegd. Lekker overschotje. Dankje, lieve buren !

All alone
Liefje is vanmorgen vertrokken. In alle vroegte heb ik hem naar het station gebracht, waar hij de thalystrein naar Zuid-Frankrijk moest nemen. Hij gaat een week in Marseille werken. Een bedrijfsfilmpje draaien. Het is er warm. Mooi weer. Palmbomen. Zee. Fijn hotel, mét zwembad. Maar ik weet natuurlijk maar al te goed dat draaien in het buitenland extra zwaar is. Lange dagen, vermoeiende dagen. Veel werken, weinig tijd om op zwier te gaan. En ik heb zo precies geen zin om naar een leeg huis te gaan. Dus ik maak ook maar wat lange dagen. Da's goed voor de economie.