Holland
Wanneer gaat de hele wereld nu eindelijk eens snappen dat België en Nederland twee aparte landen zijn, met aparte culturen, aparte regeringen, aparte gewoontes, aparte talen, twee verschillende dingen. Ik vind het niet zo fijn dat ze van google.be (punt-be-nota-bene!) een hollandse site maken met hollandse kleuren en een hollands kroontje, gewoon omdat daar toevallig de koningin jarig is. Is dat trouwens een gelegenheid om het hele land vakantie te geven? Ik zou zelfs niet weten wanneer onze koning verjaart. Maar een verlofdag zou ik dan weer niet zo erg vinden. Vooral als die vlakbij 1 mei zou vallen...

Meneer de juge
Vanmorger was ik voor het eerst in mijn leven in een vredegerecht. Bij de vrederechter. Een oud, groot huis, met vier verdiepingen en nog wat tussenverdiepjes, waar de tijd een jaar of veertig geleden is blijven stilstaan. Metalen bureaus, wel al een lift, maar een heel erg trage en hij piepte. En grote houten deuren met koperen klinken die onhandig in je hand liggen. En een grote trapzaal met op elke verdieping een gelijkaardig halletje. Op dat halletje komen telkens vier of vijf deuren uit. De griffie, wachtzaal voor advocaten, kantoor van de hoofdgriffier, toilet en raadzaal van de vrederechter. Elk woord klinkt luid door de hoge hal. Af en toe kom je mensen tegen die wél met hun tijd meegingen en zelfs een moderne styling hebben. Ze misstonden een beetje in hun omgeving.
Oja, de vrederechter stelde mij in mijn gelijk. Eindelijk krijg ik mijn huurwaarborg van mijn vorig appartement terug. Volledig.

Jarig !
25 april vandaag. Het staat hierboven ook al. Volgende maand rond deze tijd zit ik in Parijs. Met mijn liefje. Dan vieren we onze eerste verjaardag. Vandaag moeten we 't nog stellen met candlelight-diner-for-two in een nog nader te bepalen restaurantje. Elf maanden vind ik toch ook al een behoorlijke tijd hoor. En ergens lijkt het plaatje niet te kloppen. Ik had eigenlijk verwacht dat de vonken er al een beetje af zouden zijn na deze tijd, dat de verliefdheid zou weggeëbd zijn, dat we ons al zouden gaan ergeren aan kleine, irritante gewoontes van de ander, maar nee hoor, niks van dat alles. Zoveel geluk voor twee mensen, mag dat wel?

15 minutes...
Wat een mens toch allemaal niet meemaakt ! Nu hebben ze al over mij geschreven ! In een boekske ! Allez, het verhaal gaat zo: Ik krijg een reactie van ene Peter die "via Clickx op mijn log terechtkwam". Ik vond dat al eigenaardig, maar ik schonk er geen aandacht aan. En dan stuurt Lieve mij een link naar een stukje op het log van Domi en ik was verstomd van verbazing. Iets over een artikel in een tijdschrift over webloggen en ik zou erbij staan. Huh? Zou iemand - laat staan een redactie - mijn log de moeite vinden om het zelfs maar te vermelden? En ja, u, trouwe lezer, weet dat ik geen geduld heb. Meteen een Jabbeekse gazettenwinkel opgezocht, 2,75 euro (!!) neergelegd voor de Clickx, en ja hoor, daar stond ik. Domi, Bart, Lieve zelf nota bene en ikke. Ikke ! Allez, doe toch even serieus ! Ik toch niet ! Ik lul vaak zomaar wat weg, ik weet vaak niet wat schrijven, ik ben zooooo on-in-ter-res-sant ! Enfin, toch nie leuk genoeg om over te schrijven. Nu voel ik natuurlijk een grote druk om extra goed te loggen voor al die nieuwe bezoekers (!), welkom trouwens allemaal, en dan word ik helemaal stressig en nerveus en onzeker en brrrrrrrrrr.. Zie je zie ! Genieten van de fifteen minutes of fame, zeggen ze dan! Poeh !

De Post
Ik probeer u een portret te schetsen. Zonnige woensdagmiddag in J. (godverlaten dorp), tien minuten voor sluitingstijd: een postkantoortje. Twee loketten, acht wachtenden voor mij. Warm. Eén dame van een jaar of 35 zit aan het loket, duidelijk liever niet hier, maar elders. Ik schat bij haar kindjes want ik betrap haar af en toe kijkend naar hun foto naast haar computerscherm. Naast haar zit een man van - ik schat hem - 55. Wil ook duidelijk liever elders zijn, maar de klok tikt nu eenmaal maar zo traag als ze tikt. Niks aan te doen. De man ondergaat waarvan hij denkt dat het zijn lot is. Je ziet hem denken : "wanneer, wan-néér, mag ik naar huis? Wanneer mag ik met pensioen?" Hij zit er vast al meer dan vijfendertig jaar. Op hetzelfde stoeltje, aan hetzelfde loket. Het heeft iets triests. Tussen de twee loketten hangt een formuliertje van de post. "Wij wennen nog even aan de nieuwe informatica-toepassingen. Wij danken U voor Uw begrip." En de U's in hoofdletters. De arme man had wellicht gedacht zijn hele carrière te kunnen doorspartelen zonder computer, zonder informatica, zonder gedoe. Helaas. Een flatscreen voor zijn neus, een klavier onder zijn handen, een draadloze muis rechts van hem. Een klein printertje naast het schuifje waarin je je geld legt als je moet betalen aan het loket. De vrouwelijke collega voelt zich er een stukje belangrijker door, meneertje voelt er zich een stukje ellendiger door. Het is aan mij. Nog drie minuten voor sluitingstijd. Ik vraag honderd postzegels. Vijftig van 49 cent, vijftig van 79 cent. Meneertje zucht. Oei. "Hebt u er geen meer, meneer?" vraag ik voorzichtig maar benieuwd. Hij knikt. Niet meer dan knikken deed ie. Hij gaat van zijn stoeltje dat intussen een erg versleten rand heeft, en pakt de zegels uit een groot dik boek. "André, ge moet nieuwe postzegels van 79 bestellen !" roept hij naar zijn collega die al met jas en hoed in de hand staat, klaar om te vertrekken. Ook uit die hoek volgt een zucht. Ik voel me een beetje schuldig. Ik zorg voor zoveel gezucht... Het meneertje heeft nog net op de valreep honderd zegels voor me kunnen vinden. Maar nu pas wordt me duidelijk waarom hij oorspronkelijk zuchtte. Hij neemt een soort pistool waarmee hij de streepjescode op de zegels kan scannen. Geen probleem tot dan, maar de zegels van 79 waren allemaal overschotjes. Geen blad met tien zegels op, laat staan met 25 zegels op, allemaal aparte zegeltjes. Nu en dan eens drie aan mekaar, of vier misschien, maar de streepjescode mag meneertje alleen scannen als het blad volledig is, met tien zegels dus. Meneertje verliest de moed. Hij tikt gewoon de prijs van vijftig zegels in, kijkt om zich heen of niemand het gezien heeft, en noemt het bedrag dat ik moet betalen. Tot overmaat van ramp moet ik een bonnetje hebben. Voor de boekhouding. Even zie ik hem twijfelen om zomaar een bonnetje bij mekaar te kriebelen, maar hij doet het niet. Hij kijkt op zijn scherm. Ik kijk mee. Ik zie een print-icoontje staan en ik suggereer om daarop te klikken. Wantrouwig kijkt hij van boven zijn brilletje maar toch doet ie het. Het kleine printertje begint te zoemen en ik heb een ticketje. De man glimlacht aarzelend. Dankjewel meneer. "U leert het wel," zeg ik er nog achteraan. "Ik weet niet of ik dat nog wil," antwoordt hij lachend. Het meneertje kan weer lachen.

Griezelig
Op de weg van Antwerpen naar de kust zie je heel veel 'remsporen'. Zwarte strepen op de snelweg, die soms gewoon abrupt eindigen, en soms ook eindigen in de vangrail die nog helemaal gedeukt is. Soms is ook de boom achter de vangrail gewoon gaan liggen om de remsporen te laten ophouden. Dan vraag ik me altijd af wat er daar gebeurd is. Of er een vrachtwagen bij betrokken was. Of een jonge moeder die haar kindje op de achterbank probeerde stil te krijgen en zo niet meer zag wat er voor haar gebeurde. En of ze het dan wel overleefd zouden hebben. Vanmorgen zag ik weer grote brute remsporen. Inktzwart. En dan een middenberm die helemaal in stukken lag. En dat was gisteren nog niet. Zou het hen goed gaan? Ik hoop het...

Moby...
Ik herinner me dat we op de redactie van Big Brother een vis hadden. Een vis, ja. Een goudvis. We hadden geen aquarium, maar wel een lege sip-well-ton, u weet wel. We hadden de hals van de fles gesneden, en huppekee, we hadden een visbak. We hebben hem Prosper gedoopt. Ik weet niet meer hoe we aan Prosper zijn gekomen, maar opeens was ie er. Wellicht hadden we het beestje nodig gehad voor een opdracht voor de kandidaten uit het bb-huis. Zoiets moet het geweest zijn. Het beestje kreeg van iedereen eten, (we hebben er nog schema's voor opgesteld) maar ik kan me niet herinneren dat iemand onze gekiemde vriend proper water gaf. Hoe het Prosper is vergaan nadat de redactie opgedoekt is, ik wil er niet aan denken.
Nu is er Moby. Moby is - net als Prosper- goudvis-van-de-kermissoort. We hebben Moby gebruikt in een tv-spotje voor Knack. Da's nu een paar weken geleden en intussen staat ie hier nog. Oorspronkelijk gewoon in een groot glas, nu al in een heus aquarium. We hebben tropische foto's van het net afgedrukt en tegen zijn achterwand gekleefd, zodat het een sjiek aquarium lijkt. We hebben een plastic ringetje in het water gegooid waarvan Moby oorspronkelijk bang was maar waar hij nu graag doorzwemt en ook een zuurstofplantje fleurt de boel wat op. Hij krijgt alleen nog eten van mij, zodat het beest niet vergeten wordt en regelmatig gevoed wordt. In de weekends moet ie helaas leven op zijn reserves, maar volgens mijn vader kan een vis wel twee weken zonder eten. Nu begin ik toch te twijfelen om Moby wat meer vrijheid te schenken in de vijver van mijn vader... Alleen, hij is zo leuk om naar te kijken.... Maar da's egoïstisch zeker?

Wow
Vandaag beseft dat ik vriend S. al meer dan een jaar niet meer gezien heb. Ik vier binnenkort de eerste verjaardag van mij en mijn liefje en vriend S. heeft mijn liefje nog nooit gezien. De tijd gaat snel. En dan te weten dat vriend S. slechts een dorp verderop woont....

Stoutmoedig
Gisteravond. Helemaal alleen thuis. Eten klaargemaakt. In de tuin gaan zitten met een bord, maar daar zat ik toch maar wat zieligjes. Dus actieterrein verlegd naar binnen. In de sofa, voor de televisie. Nieuws gekeken. Een half uurtje later hoor ik zacht getrippel. Ik zet de tv zachter om zeker te zijn. En ja hoor, zacht getrippel. Heel erg zacht. En dan.. groene ogen van achter het hoekje. En een zwart hoofd. Poes Pitou had z'n stoute schoenen aangetrokken. Ik kan me er iets bij voorstellen. Loop je als poes nietsvermoedend door een tuin en komt de geur van een gaar kippetje in je neus. Ja, als kat die naam waardig, moet je dan je neus volgen natuurlijk. En zo kwam poes Pitou van vier huizen verder langs mijn sofa getrippeld. Toen ze mijn zachtmoedige aard zag, durfde ze het zelfs aan om op mijn schoot te springen, bijna met één poot in mijn bord. En zo kwam het, dat ik mijn avond doorbracht met Pitou. Gezellige knaap hoor. En hij spint zo lekkerrrrrr....

Er zijn zo van die dagen...
Er zijn zo van die dagen dat het niet lukt. Dagen waarop ik niet gestart geraak en ook geen zin heb om te starten. Dagen waarop ik gewoon naar huis wil gaan en een beetje stilletjes gerust gelaten wil worden. Dagen waarop ik kribbig ben zonder reden en ook nukkig en zeurderig en klagerig. Vandaag is zo'n dag.

Waanzin
Het is een 'week from hell'. Klassiek voorbeeld ervan. Mijn enige rechtstreekse collega is gaan skieën. Een weekje weg. Niet bereikbaar. Geweldig voor hem, maar dat laat mij er wel alleen voor staan. Ik heb deze week gedaan: redactie, productie, regie, eindredactie én de eindverantwoordelijkheid nemen. Geloof me, da's waanzinnig. Da's echt waanzinnig. En natuurlijk tijdens die week krijg je te horen dat het helemaal niet zo goed gaat met stiefpapa als gedacht. Och, wat wil ik nu even wegkruipen...

Ga ergens anders vrouw zijn, aub...
Och, ik werk nu weer een hele tijd vast. Ik ben nog steeds freelancer in het vak, daar niet van, maar het plan is nu om hier toch een tijdje te blijven. "Een jaar," is zelfs door de directeur uitgesproken. "En daarna zien we wel," voegde hij er nog aan toe. Vorige opdrachten waren kort. Zes weken. Twee maanden, vier maanden en toen vertrok ik weer. En dat weet je op voorhand. Dus collega’s zijn mensen waar je niet ‘too involved’ mee geraakt, want binnenkort zie je ze nooit meer. Collega’s zijn mensen waarmee je een tijdje dezelfde ruimte deelt, en daar houdt het op. Je kan het gezellig maken en goed met elkaar opschieten, maar verder gaat het voor mij niet.
Nu ik hier een jaar zit, merk ik dat mijn instelling anders is. Alsof ik van plan was om er iets leuks van te maken. Dat lukte een tijdje, maar intussen merk ik, na een maand of twee al, dat ik verweven geraak in een soort web. Dat heb je al gauw als je met vrouwen gaat samenwerken. Ze spannen je voor hun kar, en tegen de kar van anderen. En ik vertik het om me daarmee in te laten. Dus nu zijn we terug waar we vertrokken zijn: open geest, maar verder niks.
Ik heb geen zin in gedoe, in gekonkelfoes, in achterbakse intriges. Laat mij hier gewoon zitten, mijn job doen en goed opschieten met de mannelijke collega’s.

Jimmieee
Ik heb honger ! Zin in eten. Maar tis nog maar half twaalf. Ook zin in een beetje jimmie-eten. Geen appel, geen appelsien, geen vitalinea-koekje, wel een suuuperlekkere pasta-met-ricotta bijvoorbeeld. Of gewoon een dwaze steak met frietjes. Hmmmmmfrrrietjes.... Ik ben nu weer aan een missie begonnen om mijn gewicht te reduceren. Valt het op?

Mooi
Zelden heeft een radioreportage me zo ontroerd als vanmorgen. Op weg naar Brussel hoorde ik op radio 1 een mevrouw van een stuk boven de zestig vertellen hoe ze als zevenjarig meisje het bombardement op Mortsel beleefde. Dat is morgen -ik denk- zestig jaar geleden. Hoe ze op school zat met haar zus en plots het alarm afging. Hoe alle kinderen uit de school geëvacueerd werden maar haar klasje niet. Hoe haar juf de klas onder de arduinen trap duwde, zodat ze als sardienen in een blik zaten. Hoe ze letterlijk centimeters hoog in de lucht geduwd werden, telkens een bom insloeg. Hoe het puin naar beneden viel en hoe het daarna pijnlijk stil werd. En hoe haar moeder dan plots de school kwam inlopen om haar en haar zusje uit het figuurlijke sardienenblik te plukken om dan over het puin op de speelplaats te klauteren en het huis van haar opa in te lopen om daar in de kelder te gaan schuilen. Hoe ze daar nét op tijd waren voor de tweede bommenregen. En toen vertelde ze hoe haar vader te voet van in de stad naar huis was gelopen en eens thuisgekomen niets anders kon doen dan huilen van geluk dat iedereen ongedeerd was. En hoe ze hoopt dat de woorden op de Ijzertoren waarheid worden: "Nooit meer oorlog," staat er sindsdien op...

Prutsers !
Blogger loopt voor de verandering weer helemaal vast. Een mens zou ervan gaan overwegen om met het hele gedoe gewoon te stoppen. Die extra frustratie kan ik missen hoor...

Waar is ze?
Vanmorgen stipt om negen uur gearriveerd op t werk. Toch nog een paar minuten in de auto blijven zitten om het journaal te horen. Niet dat ik veel wereldschokkends verwachtte vandaag, maar ik zat wel te wachten op de traditioneel erg goeie aprilvis van de vrt-radionieuwsdienst. Maar hij (of is het zij?) kwam niet. Althans, ik hem 'm niet gehoord. Over de nieuwe burgemeester van Antwerpen gaan ze toch niet grappen? Hoewel dat eigenlijk één grote farce op zichzelf is. En over ongewapende en toch doodgeschoten vrouwen in Irak toch ook niet? Hoewel Bush eigenlijk ook wel grappig is in zijn eigen dwaasheid... Maar ik blijf op mijn honger zitten. Waar blijft de aprilvis van de vrt???

Waar is ze?
Vanmorgen stipt om negen uur gearriveerd op t werk. Toch nog een paar minuten in de auto blijven zitten om het journaal te horen. Niet dat ik veel wereldschokkends verwachtte vandaag, maar ik zat wel te wachten op de traditioneel erg goeie aprilvis van de vrt-radionieuwsdienst. Maar hij (of is het zij?) kwam niet. Althans, ik hem 'm niet gehoord. Over de nieuwe burgemeester van Antwerpen gaan ze toch niet grappen? Hoewel dat eigenlijk één grote farce op zichzelf is. En over ongewapende en toch doodgeschoten vrouwen in Irak toch ook niet? Hoewel Bush eigenlijk ook wel grappig is in zijn eigen dwaasheid... Maar ik blijf op mijn honger zitten. Waar blijft de aprilvis van de vrt???