Ah
Een collega stelde voor om van shift te wisselen. In plaats van van 14 tot 23 uur te werken, zou ik dan van 10 tot 18 uur werken. Voor mij maakt het op zich niet veel uit of ik een dagshift of een late shift werk. Bij de ene kan ik uitslapen, maar ik ben niet zo'n uitslaper, bij de andere kan ik nog genieten van een avond. Ik kon niet beslissen, dus ik raadpleeg mijn liefje. Hij hoefde geen bedenktijd en was resoluut: doe dan maar de dagshift, zei hij beslist. Ik heb je liever 's avonds dan 's ochtends. Pardon??? Hoezo? En de collega's schrokken er niet eens van. Ik heb absoluut geen ochtendhumeur. Echt niet, nooit gehad. Ik ben 's ochtends zelfs altijd vroeg wakker en vrolijk op de koop toe. Ah. Misschien is het dat. Misschien ben ik 's ochtends te vrolijk...

Maar toch...
Ik weet dat ik heel slecht geplaatst ben om commentaar te hebben op buren die hun huis verbouwen. Maar toch...
Mijn buurman heeft zijn huis verkocht. De nieuwe eigenaar is een immobiliënkantoor. Die hebben t plan opgevat om het huis eerst te renoveren en dan pas weer te gaan verkopen. Goed plan, want dat komt de buurt alleen maar ten goede. Maar. Moet dat nu echt vanaf acht uur 's ochtends als ik nachtshift heb gehad? Moet dat dan echt? En moét die radio echt zo luid staan of hebben alle bouwvakkers een hoorprobleem? En moéten die dan ook echt de hele tijd meezingen? Moet dat nu echt... ? Ik ben zo moe....

Rijstpap
Ik ging in januari 2001 op dieet. Echt menens. Een volledig jaar hield ik het vol, en tijdens dat jaar, beging ik erg weinig 'zonden'. Geen uitspattingen meer, nog wel chocolade en snoep en zo, maar alles 'met mate'. Bij een paar dingen kan ik niet matig zijn. Het lukt me niet. Als ik het heb, moet het op. Als ik het zie, moet het op. Als ik het ruik, ben ik verkocht. Chocomousse is zoiets. Zero-chocolade. Botercake van delhaize. Chips tout court. Omdat ik geen mate ken als het over die dingen ging, kocht ik het niet meer. Omdat ik het niet kon. Ik kon het niet weerstaan. Dat mag je flauw vinden, dat mag je gebrek aan karakter noemen, maar ik kon het niet. Iedereen heeft recht op z'n afwijking, toch?
Anyway, chocomousse die weinig calorieën telt en toch lekker is, heb ik al een tijd geleden ontdekt. De zero-chocolade heb ik per half stukje leren eten. Het zit in een doosje waar 'emergency-chocolate' op geschreven staat, om te voorkomen dat mijn liefje ermee weg zou zijn. De botercake van delhaize kan ik nog steeds niet kopen. Ik kan het niet. Wat ik vorige week wél ontdekte, was rijstpap van 99 calorieën ! Meteen gekocht natuurlijk. En lekker! Maar raad eens wat ik vandaag op t werk nog gekocht heb ? Lang na de maaltijd eigenlijk. En helemaal niet low-fat of calorie-arm. Juist, rijstpap. Met bruine suiker. Yummmmmmmmm....

Kappersverhaal
Ik zat gisteren bij de kapper. Ik ben altijd nogal stil bij de kapper. Ik heb dan niet echt zin in uitgebreide nonsens-babbels, met een vrouw wiens interesses mijlenver van de mijne liggen en waar ik eigenlijk niet zoveel tegen te vertellen heb. Die twee uur die ik bij de kapper zit, wil ik spenderen aan niks doen. Lezen in de 'Glamo' bijvoorbeeld over hoe cash compatibel ik wel ben met mijn liefje. Zoals ik al zei, niks doen dus.
Zat er natuurlijk naast me wel een geweldig tatermens. Ze stak een verhaal af, niet tegen mij, gelukkig, over een papegaai die iedere dag bij haar in de tuin kwam eten. En die haar gezelschap hield, maar ze wist niet van wie hij was. En hoe ze gewoon, door eens met iemand uit de buurt te babbelen (zij? Babbelen?) te weten kwam dat ie van de buurman van twee straten verder was. Hoe die buurman de papegaai dan is komen vangen, met een kooi en voedsel erin. En hoe ze snel had moeten reageren om de kooi op tijd dicht te doen zodat de vogel niet meer kon gaan vliegen. En dan denk ik, wat hébben we eraan als we dit nu weten...? Och, ik had gewoon gehoopt op een paar rustige verwenuren bij de kapper, denk ik. Maar de nieuwe coupe valt mee hoor. En de kleur ook.

Pech
Ik had heel erg gehoopt om in januari op die ene nieuwe job te kunnen beginnen. Vrijdagavond laat kreeg ik telefoon van de baas die zei dat ie de job aan een ander had gegeven. En ik had er zo op gehoopt. Shit happens, I guess, maar 't is toch weer een beetje kl*te hoor.

Vreselijk !
Hebt u dat ook wel eens, dat u iemand opbelt, en aan de manier waarop je gesprekspartner zijn of haar naam zegt als ie opneemt, hoort of ie al dan niet alleen is? Of de manier waarop ie nog maar 'hallo' zegt, als je gedag zegt. Vanavond belde ik naar mijn liefje en er kwam zo'n dwaze, zakelijke "hallow" uit, met w achteraan en al. Oeeee, dat vind ik vreselijk. Terwijl ie een halve minuut eerder nog 'dag lieve schat !' enthousiast op mijn antwoordapparaat riep, neemt ie nu op met een veel te onnozele 'hallow'. Aaaargghhh. Mogen de mensen rondom hem dan niet horen dat het een privé-gesprek is? Kan iemand het boek van "Mannen van mars en vrouwen van venus" erbij halen, want volgens mij is dit echt een mannending waar ik niks van snap. Mijn broer kan dat ook zo hebben. Hij noemt me aaaaaltijd gewoon 'zus', tenzij iemand hem kan horen. M'n haren komen er recht van ! Wat is dat toch? Anybody?

Oma
Mama wil wel erg graag oma worden. Zo heeft ze al een plan uitgetekend over hoe ze haar tuin gaat herinrichten zodat ons kleintje - waar eigenlijk nog lang geen sprake van is - veilig in de tuin kan spelen, ver van de vijver. Zo heeft ze ook al een plan in haar hoofd over hoe ze de slaapkamer gaat verbouwen, zodat het kleintje vanuit z'n bedje naar tekenfilmpjes zal kunnen kijken van in z'n bedje. En zo is ze ook al gaan kijken naar zulke hekjes waarmee je een trap afsluit, zodat het kleintje niet naar boven of beneden kan donderen. En dan zei ze er ook nog bij, dat we de kleine misschien best naar school stuurden in het dorp waar zij woont, want wij zouden toch nooit tijd hebben om ons kind van school op te halen. Zij wel. Ik wist niet dat ze er zo mee bezig was. Stiefpapa wil ook erg graag opa worden, heb ik gisteren ontdekt. Die heeft al het plan opgevat om enkel en alleen Duits tegen het kleintje te spreken, zodat die dat als tweede taal leert. Stiefpaps is namelijk duitser. En zo had ie dan ook al uitgedokterd dat papa van liefje dan frans kan praten tegen het kleintje zodat die ook meteen frans leert. Want, zo had ie bedacht, talenkennis is goed voor kindjes. Zo zit dat. Ach zo, zei ik. En ik was verbaasd.

Tweestrijd
Ook al doe ik mijn job ongelooflijk graag, toch worstel ik alweer met een soort van schuldgevoel dat ik om elf uur 's avonds nog steeds op de redactie ben, terwijl mijn shift al sinds zes uur voorbij is. En ik kan het niet helpen, maar als ik nu naar huis zou gaan, zou ik geen rust vinden, wetende dat er nog zoveel werk ligt te wachten. Ben ik een freak? Of gewoon een workoholic?

Oef !
Het is goedaardig.

Benieuwd !
Heel erg ver, maar echt heel erg ver in mijn achterhoofd, begin ik aan een kindje te denken. Aan een baby. Een kindje van mij en mijn liefje. Nu nog niet, maar ik begin er stilletjesaan wel rekening mee te houden, dat het er eens van gaat komen. Vroeger stond ik altijd op de barricades en zou ik nooit kinderen willen, want da's een blok aan je been. Ik ben bijgedraaid. Ik wil graag een kind. Twee zelfs. Kaat en Stan. Of misschien verander ik nog van gedachte. En iedere keer er iemand in mijn omgeving zwanger wordt, en dat gebeurt de jongste tijd nogal wel eens, dan kijk ik mee uit naar het grote moment. Het moment waarin die bolle buik omgetoverd wordt tot een heel klein mensje. Zelfs als ik de zwangere bolle buik niet echt ken, maar wel van in logland, leef ik erg mee. Iedere dag stel ik me dezelfde vraag. Hoe zou 't zijn met 't kindje van Joeri en z'n vrouw? Zou het er al zijn? Zou het een jongen zijn? Zou ie gezond zijn? Zou ie op z'n papa gaan lijken. Ik ben benieuwd.

...
Er zit iets in m'n mama haar borst dat daar niet hoort te zitten. Volgende week weten we meer.