Verlangen
Onze presentatrice gaat met vakantie. Onze regisseur gaat skieën. Onze cameraman gaat naar playa del sol of zoiets, en ik, ik regel de planning. Ik zorg er eigenlijk voor dat we iedere week een uitzending hebben, ook al gaat iedereen met vakantie. We moeten dus reportages en eigenlijk hele afleveringen op voorhand draaien, omdat iedereen wel eens één, twee weken weggaat. En wanneer mag ik eens een weekje weg? Ik weet het, ik weet het, ik hoef er niet over te zeuren, ik moet het gewoon doen. Na drie jaar zonder reis, is het tijd voor vakantie. Ik weet het. Maar als freelancer ligt dat nu eenmaal niet zo voor de hand. En als er dan twee producers uit dezelfde productieploeg (van drie in t totaal) wegvallen, is het helemaal niet zo evident. Zucht. Ik blijf nog een tijdje zuchten en als het me echt te hoog zit, ga ik met vakantie. Desnoods naar het zilvermeer in Mol !

Is het waar?
Klopt het dat vanaf morgen het mooie weer voorbij is? Is het waar dat het gaat regenen? Het is toch niet waar he? Ik wil eindelijk in mijn tuin zitten en door de stad flaneren en koffie drinken op een terras... Als ik vandaag eens wat vroeger kon stoppen, dan had ik dàt toch nog gehad... Volgens mij is vrijdagnamiddag de minst productieve dag in de bedrijfswereld.

Weer thuis
Ziekenhuistaferelen zijn achter de rug. Stiefpaps is weer thuis, maar niet voor lang. Volgende week moet ie op onderzoek en dan beslist de cardioloog of ie een pacemaker nodig heeft. We wachten af. We zullen de problemen oplossen, wanneer ze zich stellen.

Paniek
Ik belde gisterennamiddag naar mijn moeder. Gewoon, zomaar, zoals we elke dag bellen. Door de manier waarop ze haar telefoon beantwoordde, hoorde ik dat er iets niet pluis was. Ze was niet haar vrolijke zelf, haar stem trilde. Ze probeerde nog even met "Neenee, er is niks.', maar daar nam ik geen vrede mee. Ze zat bij de dokter. Het was "zijn hart". Mijn stiefpaps z'n hart, bedoelde ze. Meteen paniek in mijn hoofd. In 1996 kreeg de liefste stiefpaps van de wereld al zeven overbruggingen. Sindsdien is hij gezonder gaan eten, maar duchtig blijven doorroken, ondanks ons gezeur en verwoede pogingen om te stoppen. Ze kon niet verder uitleg geven, omdat ze het niet gezegd kreeg. Ik ben meteen in de auto gesprongen, richting huis. Toen ik ongeveer bij Brugge was, was ze wat gekalmeerd. Ze kon het zeggen. "De dokter weet niet wat het is. We moeten meteen naar de spoed." Oké. Ik kom naar daar. Een klein uur later en veel te snel gereden, kom ik er toe. Hij ligt aan de monitor, maar ziet er goed uit. De cardioloog is een ecg aan t nemen, en mijn oog ziet het meteen. 185. 185? Ik kijk nog eens. Het staat er wel degelijk. 185 ! Een hartslag van 185 slagen per minuut. U kent hem niet, maar hij heeft nooit een hartslag die boven de 50 uitkomt. Dat weten we allemaal. Hij schept er altijd over op, dat ie een sporthart heeft. Nu 185. Hoelang al, is het eerste dat ik vraag. Sinds vier uur, snikt mama. Al meer dan drie uur, pompt zijn hart tegen dat tempo. Da's niet goed. Cardioloog past een paar truukjes toe. Hij ligt intussen aan een infuus. Ze drukt op nauwkeurig gekozen aders, ze laat hem op zijn hand blazen. Het helpt niet. Ze vraagt zes milligram van een medicijn aan een verpleegster. Even later komt ze ermee binnen en huppekee. Hartslag 110. 80. 60. 100. Hij stagneert op honderd. Geen medicatie toegediend, gewoon vanzelf. Opluchting. 100. Zo bleef het. Een hele tijd. Een hartritmestoornis, da's de diagnose. Kan iedereen overkomen, maar mag nooit te lang duren. Drie uur is te lang. Da's niet goed. Hij bleef nog even aan de machine hangen en kreeg dan te horen dat ie moest blijven slapen. Ter observatie. Verpleger bracht hem naar een kamer, verpleegster hing hem aan de monitor en daar stond ie nog steeds op 100. Wij beetje gerustgesteld naar huis. Mama nog een beetje in de war. Vanochtend meteen gebeld: de verpleegster heeft hem moeten wakker maken vannacht omdat zijn hart nog maar dertig keer sloeg per minuut. Da's te weinig. En die grote schommelingen zijn niet goed. Ze willen nu weten waaraan dat ligt. Wij ook.

Beu !
Vanmorgen om negen uur begonnen. Of laat het half tien geweest zijn. "Dag meneer, (of mevrouw), we zijn onze database van stemmen waarmee we al gewerkt hebben aan het updaten. De klant wil altijd graag een voorbeeld horen, vooraleer hij een stem op zijn reclamespot bestelt. Hebt u een demo van uw stem? Kan u die opsturen? Dankjewel. Dit is het adres: .... Dankjewel he ! Daaag."
Als zestig achter de rug. We hebben er 153 in t totaal...

Raar
's Middags eten we altijd in het bedrijfsrestaurant. Er is een dagschotel, maar als je die niet lust, kan spaghetti of steak met frietjes altijd redding brengen. Of een broodje natuurlijk. Onze ploeg komt altijd relatief vroeg eten. Zo rond half één staan we daar al. Op dat tijdstip zitten er wel al wat personeelsleden in de zaal, maar niet echt veel. Het rare is, dat we toch iedere dag, iedere iedere dag, aan dezelfde tafel gaan zitten. Niemand heeft het volgens mij door, maar iedereen gaat iedere dag naar dezelfde tafel. Da's wel handig want als je bijvoorbeeld later komt dan de rest, dan hoeven je ogen geen heel zaal te doorzoeken, je kan rechtstreeks -zelfs zonder kijken- op je doel afgaan. Maar ik hou zoveel van variatie !

Allemaal op !
Na een goeie vier maanden continu verbouwen, zijn mijn centen op. Allemaal op ! En een flinke rekening van de belastingen gekregen ook. Op. Blut. Platzak. Nog niet helemaal failliet, en don't worry, zo ver laat ik het niet komen, maar nu moet ik toch een gedwongen pauze inlassen in alle bouwwerkzaamheden. Maar toch, mijn geld heeft het een flinke poos uitgehouden. De hele bovenverdieping is nagelnieuw, de hele hal is fonkelend nieuw, en ook de tuin ziet er al een beetje lentig uit. Da's geen woord zeker he? Hmmm. Maar goed, het budget is erdoor gevlogen. Goed besteed, dat wel, maar toch snel op. Zaterdag overigens een nieuwe garderobe gaan kopen voor mijn liefje, en niks voor mezelf gekocht. Als dat niet flink is ! Geen truitje, geen t-shirtje, geen broek, niks helemaal niks ! Benieuwd hoe lang ik dat volhoud...

Lente
Met al deze donderwolken boven het hoofd van de wereld, zou een mens bijna vergeten dat de lente begonnen is vandaag ! En daar word ik vrolijk van. Nu ben ik van nature altijd wel al een vrolijk mens geweest, mijn liefje wordt er bij wijlen, vooral op maandagochtend, stapelgek van, maar nu ben ik weer extra vrolijk. Lente ! Lang leve de lente !

Pffff
Met groeiende verbazing zit ik al de hele dag naar cnn te kijken. 't Is te zeggen, het staat op. Net was ik een speech van Donald Rumsfeld aan t volgen. Zonder verpinken las deze man van zijn spiekbriefje af dat dit geen oorlog is tegen het Iraakse volk. Misdaden tegen de menselijkheid zullen gestraft worden. Amerika zal dus geen misdaden tegen de menselijkheid plegen. Ze zullen investeren in het post-saddam-tijdperk. Gaan ze de doden terug tot leven brengen met hun geld of zo? Zijn ze al vergeten dat er vandaag al tenminste tien doden gevallen zijn door hun bommen? Als er hier op één dag tien doden vallen, staat het nieuws al op z'n kop. Nu kijkt niemand verbaasd op.
The world 's gone crazy...

Jippie !
I love it when I get what I want ! Ik krijg heel graag mijn zinnetje. En nu ben ik wel heel erg vrolijk. Ik mag vanaf nu drie dagen per week in het kantoor in brussel werken (25 minuutjes van mijn deur) en twee dagen per week in Jabbeke (anderhalf uur van mijn deur). Da's al een hele stap vooruit. In de goeie richting ! Jippieeee !

De aanhouder wint
Voor kerst kreeg ik een vogelvoederhuisje. Een mooi ding hoor. Op een grote boomstam, een huisje, met een rieten dakje. Heel mooi. Voor in mijn tuin. Ik ben namelijk nogal een fan van 'het buitenleven'. Tuin, plantjes, bloemetjes, vogeltjes, dat soort kleinburgerlijke dingen. Ik had het nooit gedacht, maar het is zo. Blij als een kind was ik met het voederhuisje. Tweede kerstdag stond het te blinken in mijn tuin. Ik heb het meteen gevuld met zaadjes, vetbolletjes, stukjes kaas, stukjes brood, stukjes appel. En dan vatte ik post achter mijn raam. Op wacht tot het eerste vogeltje zou durven kennismaken met het nieuwe grote ding in mijn tuin. Geen beweging. Elke dag stond ik een poos te kijken. Elke dag raakte de teleurstelling groter. Niemand kwam erop af. Geen mus, geen merel, geen mees, geen spreeuw, geen ekster, geen duif, niks. Alleen katten uit de buurt. Omdat ik nogal een dierenvriend ben, kon ik het niet over mijn hart krijgen de harige knuffelkatten weg te jagen. Ik lokte ze derhalve weg met melk. Helaas vinden katten kaas lekkerder dan melk. En verse vogeltjes vinden ze volgens mij nog lekkerder. Hmmmpfff. Nu bijna drie maanden verder. Nog steeds had ik het genoegen niet gehad vogeltjes in het voederhuisje te betrappen. Vanochtend wel ! Van op de slaapkamer zag ik twee meesjes vrolijk af en aan vliegen naar het huisje. Vrolijk pikten ze de graantjes, de kaas was namelijk op. Ik werd er net als zij vrolijk van. Eindelijk hebben ze het aangedurfd. Eindelijk is hun honger gestild. En mijn verwachting ingelost.

Allemaal zijn schuld !
Ik had gisteravond op t journaal gezien dat de ploeg van t journaal vanochtend een extra journaal zou brengen. Dus vanochtend, druk appelsientjes persend, ik het journaal opgezet. Ultimatum, ballingschap, 48 uren. Druk mompelend in mezelf, had ik er mijn mening over. Bij gebrek aan gezelschap, discussieerde ik druk in mijn hoofd. Argumenterend begon ik op Bush te schelden. Enfin, intussen al zeven minuten voor acht en da's al acht minuten later dan mijn gewoonlijke vertrekuur. Snel snel dus naar mijn auto om daar het nieuws van acht uur geconcentreerd te kunnen volgen. Vlug dat sapje in een flesje voor in de auto, een yoghurtje uit de ijskast in mijn handtas, twee kiwi's erbij, een banaan voor onderweg en een peer voor deze namiddag. Snel de laptop gepakt, geen jas want vrolijk zonnetje schijnt, mijn overvolle handtas, de krant onder de arm, gsm tussen schouder gekneld want al telefoon en vlug vlug naar mijn auto. Voordeur dicht. Shit ! Verdomme ! Zeg me dat het niet waar is. Zeg me dat het niet zo is. Zal wel in mijn handtas zitten. Laptop op de grond, telefoongesprek beleefd afgerond, krant laten vallen, gsm op vensterbank, fruit uit handtas, portefeuille uit handtas, filofax uit handtas, lipstick, lipgloss, tampax nog aan toe. Handtas leeg. Geen sleutels. Geen huissleutel, geen autosleutel, geen achterdeursleutel, nikste sleutel. Miljaaaarde ! Koud. Truitje met korte mouwtjes. Zonnetje geeft bitter weinig warmte. Ijs op de auto. Miljaarde miljaarde. Bush verwensend. Mama gebeld. Tegen beter weten in toch vragen of zij geen sleutel heeft. Liefje gebeld. Hij lag nog in bed. "Ik kom," zei hij slaperig. "Ja, ik zal me haasten," was hij me voor. En daar stond ik dan. Koud. Op straat. Geladen als een muilezel. Dan maar bij de buurman gebeld. Kop koffie gekregen. En nog één. Een uur later was mijn liefje er. File op de brusselse ring. Dankjewel liefje. Anderhalf uur te laat op t werk. Allemaal Bush zijn schuld !

Het is er ! Het is er !
Ik ben blij, ik ben opgetogen, ik ben nerveus, ik ben euforisch ! Het is er ! Alles is er ! En alles is perfect ! Geen krassen, nergens beschadigingen, alle meubeltjes zijn precies zoals ik ze wilde. En nog mooier !
Bon, ik heb me er vandaag al drie uur mee beziggehouden (een lange lunch, hihi) en dan was het weer tijd om af te koelen. Die kleerkast van vier meter lang is een serieus paar handen vol, maar het was zelfs fun om het ding in mekaar te zetten. Het was een soort of vader-dochter-moment. Papa aan t zeuren over dat die kast te breed zou zijn en niet tussen de muren zou passen, ik dapper volhouden dat ik wél precies gemeten heb en dat het er wél moet tussenpassen. Hem in de waan laten dat hij het hele plannetje aan het doorgronden is en terwijl al gewoon beginnen vijzen want ik kon niet wachten. En dan samen blij zijn als het karkas er staat. Achterpanelen, zijpanelen en bodem van de kast staan in mekaar. En dan was de aanvaardbare grens van de 'lange lunch' voorbij en moest ik dus weer weg. Hij ook trouwens. Vanavond doe ik verder. Ik hoop dat mijn relatie zoveel doe-het-zelf overleeft. Tafel en stoelen staan al beeldig te blinken in de woonkamer. Echt fantastisch. Straks koop ik mooie bloemen om op tafel te zetten. The finishing touch, weet u wel.

Kijk !
Vanochtend in een file gestaan en me voortdurend afgevraagd wat er zou gebeurd zijn. Wat hield het verkeer tegen? Was het gewoon te druk voor de brusselse ring? Was er een ongeval gebeurd? Zou er een vrachtwagen bij betrokken zijn? Het spookte allemaal door mijn hoofd. En uiteindelijk kwam de ontknoping. Ik had in een dwaze dwaze kijkfile ! Kijk, ik geef toe dat in de andere richting een spektaculair ongeluk gebeurd was. Heel spektaculair. Auto's die op hun dak lagen, auto's die omgekeerd op de vangrail lagen en dat meer, maar in mijn rijrichting was niets aan de hand. Rij toch allemaal eens door ! Sensatiezuchtige sensatiezoekers allemaal !

Carpool
Na de honderden reclameborden langs de weg, heb ik me toch laten verleiden tot een surf-by op carpool.be. Ik dacht dat er toch niemand in vlaanderen zo gek zou zijn om net als ik elke dag van antwerpen naar de kust zou rijden om te gaan werken, maar tot mijn grote ontstentenis, had ik het mis. Er is een meneer en die rijdt iedere dag van in mijn geboortedorp naar oostende. Helaas-pindakaas verschillen onze werktijden een beetje, maar niets ononverkomelijks. Nu zit ik te twijfelen of ik contact opneem met die meneer. Misschien is het wel een engerd. Of een macho. Of een kwal. Of gewoon een opschepper of iemand waarmee het niet klikt. Hmmmpf, wat doe ik nu ?

De dappere belg...
Zopas een msn-gesprek gehad met K. K. is een hele goeie vriendin die ik heb leren kennen toen ik in de stad woonde. Zij woonde in t zelfde gebouw, en was dus eigenlijk een buurvrouw. Maar gaandeweg zijn we vriendinnen geworden. En een jaar of twee geleden is ze verhuisd. Naar Philadelphia. Om te gaan trouwen en gelukkig te worden met T., een Amerikaan zoals u al kon raden. Het was aanpassen, maar nu gaat het haar goed. Ze wordt steeds minder Vlaams en steeds meer Amerikaans. Elke ochtend moet ze om zeven uur thuis vertrekken om te gaan werken, maar voor ze vertrekt, is ze al anderhalf uur gaan fitnessen. Echt. Zonder zever. Vertelde ze me zopas op msn. Om vijf uur gaat ze fitnessen, om halfzeven gaat ze douchen en om zeven vertrekt ze. Vol energie. En na t werk is ze meestal pompaf, maar ze vindt het goed zo. Om vijf uur op foltertuigen als stepmachines en rotexen gaan staan, ik bedank toch hoor. Ook al waren die centra dan al open op dat uur... Tssss, the world 's gone crazy !

Eindelijk !
In november hebben mijn liefje en ik tafel, stoelen en een kleerkast gekocht. Vrijdag zal de hele boel geleverd worden. Eindelijk. Eindelijk. Eindelijk. Het is lastig geweest om zonder kleerkast te leven. Ik heb nu op zolder, in de dozen, kleren ontdekt waarvan ik het bestaan niet meer vermoedde. Zo vond ik gisteren nog een jeans, in de zak van de winkel, met ticketje nog aan. Gekocht, begin november. Gewoon vergeten. Typisch.
Bon. Vrijdag kan ik weer aangenaam zitten, uitgebreid tafelen en eindelijk, eindelijk een overzicht van mijn garderobe uitbouwen. Hmmmmmm

Geplens
5.34 uur op mijn wekker. Ik word wakker. Alleen in bed. Liefje is er niet want liefje slaapt at his place. Ik hoor iets. Water. Water stroomt. Beneden? In de keuken? In de gang? Wat zou het zijn? "Och katrien, gewoon regen," hoor ik mezelf tegen mezelf zeggen. "Natuurlijk gewoon regen. Wat zou het anders zijn?" zeg ik weer in mijn hoofd tegen mezelf. "Hmmm, ik heb -voor ik ging slapen- mijn wasmachine wel opgezet. Misschien is het hele washok wel ondergestroomd en is het dàt dat ik hoor..." De conversatie van mezelf tegen mezelf zet zich zo nog even door in mijn hoofd. De rede lijkt het te halen van de waanzin in mijn hoofd en ik probeer verder te slapen. De conversatie is nu verstomd wat het geplens eens te meer hoorbaar maakt. Het klinkt luid en duidelijk. "Dit is geen regen, meisje !" Dus ik sta op. Naar beneden. Naar het washok. Niks. Droog. Terug naar de gang. En dan hoor ik het. Gewoon geplens. Buiten. En omdat ik met de deur van mijn slaapkamer open slaap (waarom doe ik dat eigenlijk alleen als mijn liefje er niet is?), weerklonk het nogal fel in mijn hoge hal. Dat was het dus. De rede was gerustgesteld. Katrien kon weer slapen.

Wat een zooi !
Ik ben geen mens voor administratie. Ik ben mijn boekhouders 'worst nightmare'. Ik ben écht écht niet goed met paperassen en planningen en documenten en aaaarghhhh... Ik moét die dingen gewoon niet. Ik kàn het echt niet. Ik ben van het soort dat op één blad honderd aantekeningen maakt en van elke aantekening denkt dat ik dat wel zal onthouden. Niet belangrijk genoeg dus om meteen te doen of meteen in een filetje te gieten. Die soort. Nu hebben ze mij een productiejob aangesmeerd. Aangesmeerd is het exacte woord dat ik bedoel, weloverwogen gekozen in deze context. De vriend die me aan deze job hielp stelde ze voor als (en ik citeer) "redactie van het programma en een heeeel klein beetje productie. Maar dàt doen we samen." Einde citaat. Ik hoor het hem nog zo zeggen. Nu spendeer ik 95% van mijn tijd aan productie. In lekentaal wil dat zeggen: dingen regelen. Alleen maar regelen. En problemen oplossen. Cameraploegen zoeken en boeken, afspraken maken, tijdsplanningen, uitzendschema's, budgettering zelfs. Budgettering begot ! Hell no ! Mijn bureau is *alweer* één grote puinhoop, net zoals mijn hoofd trouwens. Ik merkte net op dat ik in mijn planning uitzending 8 voor volgend weekend had geprogrammeerd en *ook* voor over drie weken... Wat een zooi. Wat een klere klere klerezooi !

Just a perfect day
Het klinkt als een titel van een veel te melige song, en dat is het toevallig ook, maar het omschrijft mijn zondag. Het was een fijne dag, een dag zoals ik hem mij had gedroomd. Toen ik nog in een veel te klein en veel te donker studiootje woonde, maar toch al zicht had op mijn huis, had ik -soort van- toekomstbeelden in mijn hoofd. Een vrije dag zou zijn: veel zon in huis, bloemen op tafel, geen verplichtingen die dag, een leuk muziekje op, de tuindeur ver open, mijn liefje doing stuff he always does, en ik in de tuin: bloemekes planten, onkruid wieden, bloembollen kiezen, bloembakken vullen, en dan ... trots zijn op t resultaat. Liefje roepen ('kom eens kijken, lief ! Schoon he?'), nadien douchen, slaatje maken, en dan in de sofa ploffen...
Het was een perfecte dag. Met de ontknoping van de mol als kers op de taart. De Marc begot !

Nukkig !
Oooh wat kan ik er kwaad van worden wanneer ik merk dat gamma geen belgische site heeft maar wel een nederlandse. En dan vermelden ze ook nog eens dat alles wat op die site staat alleen geldt in de nederlandse vestigingen. Brrrrr ! F*ckers....

't Zeetje !
Ik moest gistermiddag even wat documenten in de bus gaan steken bij onze presentatrice. En laat die nu net op de dijk aan zee wonen zeker... Na tien minuten rijden stond ik op de dijk. Aan zee. Veeel volk aan zee. Vakantie, weet u wel. Maar wat een sfeertje ! Heerlijk... Flashbacks van mijn jeugd dwaalden ineens door mijn hoofd. Ik zag me ineens weer lopen, aan de hand van die grote lieve nonkel die eigenlijk mijn nonkel niet was, maar die we wel zo noemden voor t gemak. Uren en uren hadden we plezier aan zee. Vooral aan zee. Ik heb gisteren daar vijf minuten staan dagdromen op de dijk, om dan terug t binnenland in te rijden. En opeens wil ik weer een klein meisje zijn. En opeens wenste ik dat hij nog zou leven...

Langzaam
Deze week loopt langzaam. Errug langzaam. Ik heb écht geen negen uur per dag werk, dus zit ik vaak maar wat te surfen. Maar dagenlang achter een computer zitten, is écht mijn ding niet. Echt niet. En opeens lijkt het idee van huisvrouw zijn zelfs aantrekkelijk. Haha ! Wie had dat ooit gedacht? Maar dan gauw genoeg besef ik ook dat ook dàt niet zo fijn is op langere termijn. Maar wat dan wel? That's the question... Zit ik in een ik-weet-niet-wat-doen-met-mijn-leven-crisis?

Shivers...
Ik loop vanmiddag toevallig langs bij mijn moeder thuis. Politie in de straat. Auto van de dokter voor de deur. Rillingen lopen over mijn rug. Snel naar binnen. Er is duidelijk iets loos. Er hangt een hele enge stemming in huis. Met haar gelukkig alles in orde. Met onze buurman niet. Hij heeft vanmorgen besloten om uit het leven te stappen. Die lieve, lieve man, altijd vrolijk, altijd bezig in zijn garage, altijd "Goeiemorgen Katrientje ! Alles in orde ?" Hij is er niet meer. Hij laat zijn vrouw achter, zijn dochter, zijn kleindochter, heel veel vrienden en de hele verbouwereerde straat. Opeens.

Long time...
Vriend S. heeft zich opnieuw gemeld. Vrijdag, aan de telefoon. En da's verdikke lang geleden. Vriend S. ken ik al een paar jaar en hij is een ... raar geval. S. heeft zo van die vlagen. Er zijn periodes geweest dat ik hem wekenlang dagelijks, soms meermaals per dag hoorde. Dan belde hij gewoon, meestal vanuit de auto, zomaar, voor een praatje. Hij wist veel van mij, ik nauwelijks iets van hem. Hij praat soms in raadsels, doet een beetje mysterieus, is altijd cool and collected. En dan ineens hoor ik hem weer niet meer. Weken niet, soms maanden niet. En dan opeens merk je dat hij een nieuwjaarskaartje in je brievenbus is komen gooien, zonder eerst te bellen, zonder iets. Gewoon: gelukkig nieuwjaar ! S. Sindsdien geen nieuws meer van S. De tamtam deed wel z'n werk, dus af en toe vernam ik via heel wat omwegen nog iets van hem, maar ik hecht niet zoveel vertrouwen aan die tamtam. Maar vrijdag belde hij dus. Opeens. En ook weer zomaar. Het gaat wel goed met hem. Denk ik, want opnieuw loste hij niet veel over zichzelf. Hij maakt weer plannen, doet dingen. Ik was blij hem nog eens te horen. Blij dat het hem goed gaat.