Come and go
Ik was de voorbije week iedere dag in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen. Interessante locatie, vind ik. Als je even niet op de ziekenkamer bent, maar een wandelingetje maakt naar het snoepwinkeltje bijvoorbeeld, passeer je niets dan verhalen. Mensen met een verhaal. Iedereen bezig met z'n eigen geluk of ongeluk. Een moeder die met haar pasgeboren dochtertje van tweeëneenhalve kilo naar huis mag. Een kale man, amper vijfendertig, ongezond bleek. Een ambulancier die staat te vertellen dat hij net een meisje van zeven heeft binnengebracht omdat ze met de fiets werd aangereden door een brutale autobestuurder. Een jonge, ambitieuze vrouw die aan het bed van de patiënten haar uitleg doet in een ijltempo, in de hoop dat de patiënten niet zouden merken dat ze eigenlijk nog maar een paar maanden arts is en net zo onzeker als op de eerste schooldag. Een laborant die op ernstige toon tegen een collega vertelt dat er nu iets moet gebeuren om één of andere epidemie tegen te gaan. En ik, die naar buiten loop, blij en opgelucht omdat de hartoperatie van m'n stiefpapa voorbij is en vooral: geslaagd.

Oh

Ik heb een grote kleerkast. Ze is vier meter breed. Dat is nodig, want ik shop graag. Graag en veel. En ik ken ook wel wat van diëten, dus ik heb alles in minstens drie maten. Ergo: die grote kleerkast is een noodzaak. En ze zit nokvol, want ook beddengoed en strandlakens vinden er een thuis. Weliswaar niet allemaal in mijn helft, maar toch. Liefje heeft de rechterhelft. In zijn rechterhelft staan ook alle boekhoudmappen van mijn zaak. En een groot ladeblok met vijf verdiepinkjes, vol ondergoed en sokken. Maar ik wijk weer af. Toen ik de kleerkast kocht, was dat in een vlaag van vooruitziendheid. Als ik ooit een kindje kreeg, dan konden al die minikleertjes er ook nog bij. Ha ! Naïef. Nee, die kleerkast zit propvol. En zo vond ik vanmorgen een zwart truitje, van Esprit, dat ik van m'n leven nog niet gezien heb. Ofwel zijn de kaboutertjes me erg goed gezind, ofwel heb ik ooit es een zwart truitje gekocht, netjes opgeplooid, om het dan verder te vergeten. Leuk, zo'n mooi zwart dingetje vinden op een blauwe dinsdag als vandaag...

ps: de kleerkast op de foto is zoals ik ze in gedachten had toen ik ze kocht. In werkelijkheid zit er ten eerste véél meer kleur in mijn kleren. En ten tweede is ze net ietsje gevulder...

Fall
De herfst begint vandaag. Dan kan ik eindelijk de verwarming op zetten, zonder schuldgevoel. Mooi.

That time of year
Het is weer thàt time of year. Ik ben bijna jarig. Jarig zijn, vind ik ge-wél-dig. Echt. Ik kijk er ieder jaar heel erg naar uit. Naar de aandacht, de pannenkoeken, de verjaardagskroon op mijn hoofd, de ballonnen, de taart, de zoenen (zelfs van gekke tantes), en de cadeautjes. Ook de cadeautjes. Maar wat ik niet leuk vind aan this time of year, is de pre-verjaardags-periode. Ik hààt ze ! Mensen vragen me wat ik graag wil voor mijn verjaardag. Welke cadeautjes ik wil. Of ik al een lijstje heb. Wat ik wil eten met m'n verjaardag. Wat we zullen serveren als er bezoek komt. Ik haat het !
Ik wéét namelijk niet wat voor cadeautje ik wil. En ik kàn niet kiezen wat ik wil eten. Ik wil alles. En het verjaardagslijstje, ik word er gek van. Ik weet dat wat ik opschrijf bepalend is voor het welslagen van de dag. Want als cadeautjes tegen vallen, valt de dag tegen. Maar met dat lijstje kom ik echt niet verder dan een kurkentrekker (ik heb een heel onhandig model in huis) en mijn flesje parfum dat bijna leeg is. Dus dat zou ik op het lijstje kunnen zetten. Maar zijn dat nu wel leuke cadeautjes? On the other hand, ik heb het ook gewoon nodig, dus misschien moet ik dat toch maar doen... Pfff, ik kom er niet uit. Stel je voor dat ik een kurkentrekker krijg van mijn lief !

Kaputt !
Net wanneer ik allerlei nachtshiften en vroege en late shiften werk, gaat mijn videorecorder kapot. Stuk. Gewoon, zo vanzelf. Een hele zomer, wanneer er niks niks niks op de buis was, blijft ie halstarrig werken en nu, net nu, is ie kapot. Net nu een nieuwe reeks van 24 begint. En aangezien ieder zichzelf respecterend burger dat ding dan vervangt door een hippe dvd-recorder, met harde schijf natuurlijk, wist ik meteen wat me te doen stond. Poeh, wat een moeilijk ding zeg ! En wat een ingewikkelde handleiding ! En het ligt echt niet aan mij hoor, ik kan behoorlijk overweg met tv's, video's, computers, mixers, senseo's, stoommachines, wasmachines, ja zelfs boormachines. Maar werkelijk, die dvd recorder is me echt té vreemd. Wat een gek ding. Echt onhandig gek. Duur genoeg nochtans, om er een treffelijke manual bij te steken, vind ik. Poeh...

The morning after
Donderdagnacht om twee uur had ik gedaan met werken. Eindelijk, na een hele intensieve, zware periode. Het was voorbij, het zat erop. Gauw nog een feestje, het glas heffen, en klinken. Niet op wat voorbij is, alleen op wat nog komt. Blik vooruit, en een glimlach. Iedereen was uitgelaten, ik wilde eigenlijk gewoon zo snel mogelijk naar huis. Thuis zijn. Dat was lang geleden.
Vrijdagochtend zou mijn week vakantie beginnen. Een hele week om terug te recupereren, om thuis te zijn, om te slapen en te genieten. Vrijdagochtend werd ik wakker met een vreselijke verkoudheid. Alsof mijn lichaam die nacht had gezegd: het is goed, nu mag het, doe maar. We zijn nu vijf dagen verder en het is alleen maar erger geworden. Hoesten, sniffen, niezen, vicks vaporub smeren... Zou zoiets niet moeten beteren na vijf dagen? Bloody hell...

Boerinneke
U kan een betoog houden voor Nutella, zoveel u wil. Tot u erbij neervalt, voor mijn part. De choco van " 't boerinneke" is de beste choco van de hele wereld. Dat is choco zoals choco hoort te zijn. Stevig, niet in slierten plakkend zoals het eerstgenoemde merk, en puur naar chocolade smakend, niet zoals de overheersende hazelnotensmaak van diezelfde eerstgenoemde. 't Boerinneke dus. Heerlijk. Een musthave. En een sympathieke naam er gratis bovenop.

Voilà
Kijk. Ik werk hard en veel. Ik verdien goed mijn centen. Ik geef weinig uit, want daar heb ik geen tijd voor. Ik heb geen echte hobby's, laat staan dure hobby's. Ik ga wel es shoppen, en ik koop al es een imac, maar ook niet iedere week.
Ik ben ook moe. Erg moe. Ook mentaal. Ik heb het gevoel dat iedereen altijd vanalles van me verwacht. Alsof ik nog niet genoeg werk heb met m'n eigen leven op poten te krijgen... En ik heb nog geen kinderen en ook eigenlijk geen noemenswaardige zorgen, dus ik kan me goed voorstellen dat zij die dat wel hebben, vinden dat ik niet zo moet lullen. Maar toch: het is tijd voor mezelf nu. Me-time ! Ik lees er over op het internet of in de 'feeling'. Genoeg gelezen, tijd voor actie. Me-time. Coming up. Ik ga kuren. In een kuuroord. Een poepsjiek. En kloteduur. Maar ik ga het doen. En ik neem m'n mama mee. Op uitnodiging. Wat kan mij dat geld schelen? Van half negen 's ochtends tot zes uur 's avonds gaan ze allerlei handelingen en behandelingen uitvoeren en ik ga het gewoon laten gebeuren. Ik vind dat ik dat verdiend heb.
Er was wel degelijk een pointe in deze post.

Reclame
Vanavond de eerste aflevering van de nieuwe reeks van The Block. Op VT4. Om 21.10 uur.

Heerlijk
Gisteravond zag ik m'n nieuwe karretje voor het eerst. We hebben mekaar erg voorzichtig leren kennen. Ik heb me voorgesteld en ik heb es geaaid. Maar dan ! Wat een heerlijkheid ! Weet je dat ie zomaar uit z'n hoofd onthoudt in welke positie ik m'n stoel graag heb? En als liefje ermee rijdt, weet de auto ook hoe zijn stoel moet staan. En als de positie van de stoelen verandert, veranderen de posities van de buitenspiegels helemaal vanzelf mee ! En er komt lucht vanuit de zetels ! En als je op een knopje duwt, komt er een bekerhoudertje tevoorschijn. En er is een steuntje voorzien, in leder natuurlijk, voor als ik m'n arm wil laten rusten ! Lief toch ! Alsof de auto wil zeggen dat ie niet wil dat ik te vermoeid aankom, daar waar ik moet zijn. En er zitten kleine, schattige ruitenwissers op de koplampen. Hahaha ! Wel even ernstig blijven, toch?

Scholl
Het is een geweldige uitvinding. Geweldig door z'n eenvoud en effectiviteit, geweldig genoeg om mij er helemaal gek van te maken: de Scholl Party Feet !
Je plakt de dingetjes in je schoenen, ze verschuiven niet, en ik kan nu eindelijk, voor het eerst in m'n leven, een hele dag op hakken lopen ! Kan ik die ongebruikte muiltjes eindelijk es uit de kast halen...
Wat kan het leven mooi zijn.