Gezond
Het bedrijf waar ik nu voor werk, is verhuisd. Van een groot oudherenhuis in centrum Brussel, naar een onwaarschijnlijk groot kantorencomplex in een industrieterrein, aan de rand van Brussel. In het oudherenhuis had ik mijn bureau op een zolderkamertje. Gezellig, maar belachelijk veel te klein en donker. De koffiemachine stond in de kelder. Drie verdiepingen met de trap, telkens ik een kop koffie wilde. Dat was toch een keer of vijf per dag. Nu zit ik op het industrieterrein, op de eerste verdieping. Overal ruimte, overal ramen, heerlijk veel licht en plaats. Overal pijltjes naar verschillende redacties en producties, anders loopt iedereen verloren. Om maar te zeggen, het is hier groot en ruim. Lege kasten, zijn hier ook. Dat was op mijn zolderkamerbureautje ijdele hoop. De koffie-automaat staat nu slechts één verdieping lager, maar wàt een afstand zeg ! Echt waar, tien volle minuten ben ik onderweg voor een kop zwart goud (!). Het bedrijf wil vast dat ik gezonder ga leven. Ik drink minder koffie omdat ik zo ver moet lopen, en àls ik koffie drink, doe ik tien minuten aan beweging. Iedere keer een collega richting keuken gaat, krijgt die nu een lange lijst met bestellingen mee. Ha ! Goed geprobeerd !

Mocht
Mocht u het zich afvragen, ik héb het overleefd. Ik ben er nog. Het was zwaar, heftig, vreselijk en vreselijk leuk tegelijk. Het resultaat ziet u binnenkort op antenne. Een nieuwe aflevering van Witte Raven is in de maak.

Just not enough
Vanaf maandag beginnen twee weken waarvan ik weet dat ik na dag twee al kapot zal zijn en waarna ik dan toch nog twaalf dagen door zal moeten. Ik weet dat de komende twee weken slopend zullen zijn. Fysiek, omdat ik niet genoeg zal kunnen slapen. Zelfs niet in de buurt van genoeg. Mentaal, omdat ik moe ga worden en dan valt er met mij geen land te bezeilen. Dat wéét ik. Ik ga twintig uur per dag werken, of toch met werk bezig zijn. Ik ga niet thuis slapen, maar wel op een matrasje dat ik ergens op de grond in een hoekje van een vreemd kamertje zal leggen. De uren dat ik kan slapen, zal ik onwennig liggen rondkijken, luisteren naar vanalles en proberen verwerken wat die dag gebeurd is. Op die zeldzame momenten zal ik me druk maken over het feit dat ik mijn geest moet kalmeren om 's anderendaags weer fit en productief te kunnen zijn, maar doordat ik me druk maak, zal ik niet goed slapen en 's anderendaags bijgevolg noch fit, noch productief zijn. Terwijl ik dat wel moét zijn want er staat veel op het spel. Het is geen prettig vooruitzicht, want ik ben niet graag moe. Ik ben ook niet graag lang van huis weg. Het is een bijzonder prettig vooruitzicht omdat ik nieuwe dingen ga ervaren en nieuwe mensen ga ontmoeten en mezelf tot het uiterste ga drijven en mooie televisie ga maken.

Beetje
Ik ben misschien een beetje een moeilijk mens. Ik heb het niet zo begrepen op parfumeriewinkels, noch op schoonheidsinstituten. Nu ik erover nadenk, ik ben eigenlijk gék op schoonheidsinstituten, het zijn vooral de schoonheidsspecialiste en het parfumeriemeisje die me wel es enerveren. Ze hebben iets met verkleinwoorden. Ik niet. Ik vind, een verkleinwoord dient om iets aan te duiden dat klein is. Tegen een klein kind, kan je net zo goed kindje zeggen. Daar dient een verkleinwoord voor. In parfumeries en schoonheidssalons gooien ze met verkleindwoorden. Ze smijten ermee ! Tot ik er werkelijk gek van word ! Dan ga ik er nog harder dan tevoren op letten en dan schiet ik in de lach en dan is de winkelmevrouw in de war en kijkt ze me vragend aan en dan moet ik zeggen: neenee, mevrouw, tis niks. Excuseer.
Schoonheidsspecialistes spreken immers over zalfjes en geurtjes en klantjes en klantenkaartjes, en over pukkeltjes en rimpeltjes en een behandelingske en een koffietje en een appeltje en een mascaraatje en een poedertje en een saunaatje en ik word daar zot van ! Waarom doen die dat toch? Waarom?! Ik wind me nu zelfs op terwijl ik er maar gewoon over schrijf ! Je moet niet vragen wat dat met me doet als zo'n juffer tegen me begint met haar arsenaal aan tjes. "U hebt mooie nageltjes, mevrouwtje, die hebben bijna geen manicuurke nodig. Hebt u uw klantenkaartje bij? " Aaarghghhh. Gadver ! En ik kan nog zo genieten van een gelaatsverzorging, of een manicure. Maar ze moet echt zwijgen. Of telkens het einde van ieder woord inslikken. Een beetje moeilijk, ik zei het al.

Handtekening
Ik heb een getuige voor mijn huwelijk! Gelukkig maar. Ik ben er blij mee. En een toekomstige echtgenoot. Nu staat niets ons nog in de weg om te trouwen. Al de rest is bijkomstig, al de rest is ballast. Fijne ballast in sommige gevallen, dat wel. Het schiet trouwens goed op. We hebben een zaal, een dj, een cateraar, een partytentje (dankjewel E!), een jurk, schoenen (oh die doen pijn ! maar mooi !), ... Oh ! En een huwelijksreis ! Er komt een huwelijksreis ! Een echte ! Het wordt het hoogtepunt van het jaar.

Komen en gaan
Het is een vreemd gegeven, dat loggen. Het komt en het gaat. Soms loop ik op straat, zit ik in de auto en flitst het ene idee na het andere in mijn hoofd, dan zet ik me aan de computer en weet ik bij lange na niet waarover ik es iets zal schrijven. En zo komt het dat er wekenlang niks gebeurt. Hoewel mijn real-life-leven in een wervelwind verwikkeld geraakt is waar het maar niet lijkt uit te komen. Het is vreemd.